Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/160

 — Proszę nie równać Okszty z panem Andrzejem i nie posądzać go o taką... nieuczciwość...
 — Ależ dziecko! że się młodemu lowelasowi podobała piękna dziewczyna i że z nią romansuje, ponieważ ona pozwala... to nieuczciwość?...
 — Pan Andrzej z Lorą nie romansuje, to kłamstwo!...
 Kościesza wyprostował się, był już straszny, oczy mu zbielały, pośmiały usta, twarz stała się zielona, pomięta, ohydna... wyglądał jak legendowy sinobrody.
 — Ten piękny panek, urwis Olelkowicz, był z Lorą w Temnym hradzie na zagadkowej schadzce, sama o tem wiedziałaś, teraz Lora spaceruje nocami z Oksztą. Są to fakty, moja panno!... — zasyczał jak wąż.
 Andzia porwała się niby rażona prądem elektrycznym, złapała Kościeszę za rękę, wołając:
 — Chodźmy do Lory, niech ojczym sam jej to powje, chodźmy prędko!...
 — Aneczko, uspokój się...
 — Chodźmy, chodźmy, za nic nie ustąpię!
 Z taką siłą i wolą ciągnęła Kościeszę, że ten szedł bez oporu. Spotkali w korytarzu pannę Ewelinę, która ujrzawszy ich krzyknęła z przerażenia. Nigdy w życiu nie widziała swej wychowanki w takiem podnieceniu i wzburzeniu, przestraszył ją również Kościesza idący prawie sennie. Panna Ewelina znieruchomiała.
 Andzia z impetem otworzyła drzwi panieńskiego pokoju, szybko podeszła do Lory, nie puszczając ręki Kościeszy.
 — Teraz proszę mówić — zawołała, oddychając szybko.
 Smoczyńska patrzała na nich z bezmiernem zdumieniem.
 — Co się stało?...
 Kościesza milczał, tylko oczy jego wilczym świeciły połyskiem.
 Andzia nie ustępowała.
 — Teraz proszę mówić. Lora nie skłamie, powie prawdę! Nie chce ojczym, więc dobrze, ja ją spytam. Lorka czy ty... z Olelkowiczem... kochacie się.
 Smoczyńska zrobiła wielkie oczy.
 — Co to znaczy, Anko?...
 — Odpowiedz, na wszystko cię błagam, odpowiedz prawdę!...
 — A więc, nie!
 Tarłówna rozjaśniła się jak zorza, tryumfalnie spojrzała na Kościeszę.
 Ale on zasyczał zjadliwie:
 — Nie mówmy o miłości lecz o... romansie. Co było na Temnym hradzie?... Czy panna Lora zaprzeczy?
 Nastała ciężka chwila dla Andzi, wpatrzyła się z natężeniem aż bolesnem w bladą twarz swej towarzyszki, przestała od-