Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/255

odkryty, na siedzeniu, poza plecami stangreta mignęła strojna postać kobieca.
 Konie stanęły.
 — Hańdzia!... Jaś!...
 — Lorka!...
 Okrzyki zmieszały się. Strojna pani wyskoczyła zręcznie z pojazdu, i zarzuciła ręce na szyję dawnej towarzyszki. Uścisnęły się jak siostry.
 — Hańdziu, taka jestem rada, że cię widzę, tak dawno, dawno już, prawie trzy lata. Jasiu! Ach jakiś ty... inny!
 Ucałowała brata serdecznie.
 — Nie pytasz o mamę?... — zagadnął sucho.
 — Andzia pisała na stację. Czy tak jest źle?. Bałam się, że już nie zdążę...
 — Nadziei niema, katastrofa lada godzina.
 — Czemuż nie telegrafowaliście wcześniej...
 Jan popatrzył na siostrę surowo.
 — Pisałem kilkakrotnie podczas zimy, Andzia również. Ciągle tylko obiecywałaś.
 — Ach tak, nie mogłam istotnie przyjechać, chociaż.... bardzo pragnęłam.
 Tarłównie łzami nabrały źrenice. Widok Lory poruszył w niej wspomnienia lat minionych, przeżytych wspólnie chwil...
 Wizja Andrzeja stanęła przed nią wskrzeszona, w całej swej mocy...
 Ale zapanowała nad wrażeniem. Stłumiła w sobie cisnące się łzy przemocą. Podała rękę kuzynce i szepnęła cicho, aby nie zdradzić się głosem.
 — Pójdziemy do mamy.
 — Ja pójdę pierwszy, może jeszcze śpi, nie trzeba budzić — rzekł Jan i wyszedł.
 — Biedna mama — stęknęła Lora ze współczuciem.
 Rozejrzała się ciekawie.
 — Jak tu wszystko zmienione; nowy dwór? Dla czego taki mały? Po naszym dawnym, spalonym, ten to istny kurnik. Pewno pomysł Jasia!
 Andzia milczała. Lora objęła ją ramionami i spojrzała w twarz badawczo.
 — Biednaś ty Anko, straszny twój los. Nie masz pojęcia jak okropnie odczuwam to twoje nieszczęście, tak mi było żal... Andrzeja.
 Tarłówna zbladła, kurcz bolesny przewiał po jej rysach. Szepnęła błagająco:
 — Nie mówmy o tem, Lorko.
 Pociągnęła dawną koleżankę w głąb domu. Lecz Lora nie mogła się przymusić do milczenia.