Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/259

 Tarłówna zerwała się prędko i podążyła za nim. Czuła wyrzut, że przez godzinę zaniedbała ciotkę.
 Lora wyszła za nią.
 Jan rzekł cicho do Andzi, przy drzwiach konającej matki.
 — Wstrząsnęła się zanadto widokiem Lory, robiła jej wymówki straszne, doktór mówi, że agonja zbliża się. Ułagodzić ją, ty to potrafisz, tylko ty, Andziu. Ciebie woła i pragnie byś była przy niej.
 Weszli. Tarłówna wzięła delikatnie rękę chorej, jakby zrobioną z opłatka.
 Lekarz i panna Ewelina odstąpili od łóżka..
 Gasnące oczy starej kobiety otworzyły się szeroko.
 — Czy Andzia jest?... — szept słaby.
 — Jestem ciociu.
 — A... Jaś?...
 — I on jest, stoi przy mnie.
 — To dobrze.
 Wpiła oczy gorączką rozpalone w Tarłównę i jęła mówić wolno, ale dobitnie i wyjątkowo wyraźnie.
 — Andzia to moja... prawdziwa córka, ona, sama nieszczęśliwa, była dla mnie opatrznością. Jestem stara i... nudna, zamęczałam ją wymaganiami, ona wszystko znosiła. Anioł! Do łóżka mego przykuta z górą dwa lata... dwa lata słyszycie?...
 — Ciociu, proszę tak nie mówić błagam, to cioci zaszkodzi... jęknęła Andzia, tuląc twarz do ręki chłodnej i spoconej.
 — Mnie już nic nie zaszkodzi... umieram, wiem o tem. Taka chwila zmienia ludzi lepiej, niż całe życie. Byłam nudna, grymaśna, często zła, teraz... żałuję, że może zgnębiłam ciebie, dziecko moje.
 — Ciociu najdroższa, proszę... ja tego nie chcę słuchać.
 — Wczoraj księdzu na spowiedzi, wyznałam swoją ostatnią wolę, teraz wam ją objawię, dzieci. Musicie dotrzymać.
 Nagle poszukała oczyma.
 — Kto jest jeszcze prócz was?...
 — Jest Lora, doktór, panna Ewelina i Butkowska — odpowiedział Jan.
 ... Chcę, pragnę w chwili zgonu... tego samego, o czem marzyłam długie lata. Chcę i proszę, aby Anna Tarłówna, tu obecna i mój syn, Jan, połączyli się węzłem małżeńskim.
 Słowa te spadły jak grom.
 Andzia oderwała się od pościeli i skamieniała, przerażenie, rozpacz mignęła w jej oczach. Jan rzucił się do łóżka matki, padł na kolana i załkał:
 — Mamo nie żądaj tego od niej, nie żądaj... zaklinam!...
 Chora gwałtownie zadrżała i uniosła się z okropnym wysił-