Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/79

 — Więc gdyby nawet tak było, skoro pisana jest tym razem do panny Anny...
 — W takiej zabawie nie powinno być sekretów, wszyscy mogą czytać otwarcie co kto do kogo napisze.
 — Pani wydaje prawa, lecz sama je pomija. Miałem dowody...
 Panna Ewelina starała się spór załagodzić, gdy w tem Kościesza rzekł zimno:
 — Jestem zdania panny Lorci. Kartek się w sekretarzu nie chowa.
 Jego wzrok żelazny uderzył nieprzyjemnie w oczy Olelkowicza, ale ten się nie stropił, widząc zaś przykrość na twarzy Andzi, postanowił rzecz zbagatelizować. Żartował, przedrzeźniał się z Lorką, czytając już głośno na nowo pisane kartki, nawet z wymianą adresów. Nie zdołał jednak rozchmurzyć panny Smoczyńskiej, widocznie na niego obrażonej. Chłód gospodarza domu mroził go, tylko ironiczne oczy Bronowskiego wprawiały go w lepszy humor.
 Wieczór wlókł się niesympatycznie. Wtem Kościesza dał hasło do spania, nie zapraszając na noc Olelkowicza.
 Andzia spojrzała na ojczyma z niemym wyrzutem. Udał, że tego nie widzi. Andrzej natomiast z najwyższą swobodą wydał polecenie służącemu, by zaprzęgano jego konie. Gdy zaś panna Ewelina szepnęła do Kościeszy, aby go zatrzymał, Andrzej usłyszał jego odpowiedź, dość głośną, która go uświadomiła wybornie o co chodzi.
 — To zbyteczne, może jechać.
 Nauczycielka zbladła, panny pokraśniały, zaś pani Malwina mruknęła końcem warg:
 — Cóż za gbur.
 Wszystkim zrobiło się przykro nad wyraz, lecz Olelkowicz nie wytrzymał, ukłonił się sztywno Kościeszy, w głosie jego zadrgał żart przy ironji i obrazie, gdy wyrzekł:
 — Ma pan słuszność, mogę jechać i pojadę.
 Poczem bardzo serdecznie pożegnał panie i obecnych mężczyzn. Gdy zbliżył się do Andzi ona usunęła się na bok, poprawiając ogień na kominie. Podali sobie ręce. Olelkowicz szepnął cicho:
 — Dziękuję pani za... dyskrecję.
 — Tem tylko pana naraziłam. To wszystko moja wina.
 — Nie, to właśnie jest dla mnie nagrodą. Tego pragnąłem. Czy pani w tem wytrwa?
 — Tak.
 Silnie jej rękę uścisnął, z żywym blaskiem w oczach. Pobieżnie pożegnał Lorkę i wyszedł.
 Za chwilę brzęk janczarów rozległ się dźwiękliwie za oknem.
 Rozeszli się wszyscy w niemiłem usposobieniu. Andzia nie-