Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/87

 Tarłówna oblała się rumieńcem purpurowym i usiadła w milczeniu. Olelkowicz, stropiony, omotał lejce o poręcz kozła i skoczył w zaspę. Zniknął w niej na chwilę.
 — Jezus, Marja! — krzyknęła Andzia. Lora zawołała, śmiejąc się:
 — Wybornie! Znakomita kąpiel po miłosnych zapałach. To pana ochłodzi i wówczas może wyratujemy się z tej toni śniegowej.
 Tarłówna spojrzała na nią z wyrzutem:
 — Lorka, przestań! takaś nieznośna...
 — Dobra siebie! Myślisz, że ja mogę cierpliwie siedzieć i patrzeć na wasze kochanie się oczami? Także szczególny sposób! Ja nie jestem panną Eweliną, żeby być tylko plastrem przyzwoitości, w dodatku przy tak pięknym chłopcu, jak ten Jędrek.
 — Lora!
 — Czego się srożysz? Żeby choć Daniło był na koźle, wcale ładny kozak.
 — Dajże spokój! Co ci w głowie?...
 Lorka zaczęła wołać głośno:
 — Panie Andrzeju, niech pan tu przyśle Daniła, bo ja się nudzę, a pan niech siada na konia. Daniłku, hody tutki!...
 Andzia zeskoczyła raptownie z sanek.
 — Co robisz?!...
 Lecz Tarłówna, brodząc po kolana w rozkopanym śniegu, szła naprzód do Andrzeja, oburzona i drżąca. Podbiegł żywo do niej.
 — Co pani robi! zamoczy pani nogi i zmarznie! Niechże moja... złota pani wróci do sanek, proszę serdecznie — rzekł ciszej.
 — Wyjedziemy z tej zaspy?...
 — Ależ zaraz, tylko się konie wysapią. Chodźmy, otulę futrem nożyny, bo już pewno skostniały.
 — Nie, nie, jeszcze trochę, tak miło tu w tych puchach.
 Olelkowicz raptownie chwycił ją w ramiona, uniósł z ziemi jak dziecko, przytulił do piersi i, idąc do sanek, dotknął nieznacznie ustami jej włosów przy skroni.
 Cichy szept:
 — Kochasz?...
 — Tak!
 — Ja szaleję!
 Poczem zawołał głośno:
 — Tak się robi z nieposłusznemi pannami! Ot tak! Na siedzenie! Teraz proszę tupać, żeby otrzepać nogi ze śniegu. Tak, doskonale! (Andzia tupała zawzięcie ze śmiechem). Teraz siadać, okryję nożęta i ani mru-mru! Panno Loro proszę się nie rozkrywać, bo będzie źle!
 — Czy i mnie by pan tak poskromił, jak Andzię.