Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/143

szy względem Andrzeja, uwieńczone były niebywałym czarem — po to, by końcowa tragedja tem silniej uderzyła w serce.
 Jej rozterki i ból duszy, trwający przez rok narzeczeństwa z Janem, zakończony jest oto jego śmiercią, która dla niej jest, pomimo wszystko wyzwoleniem, nową erą w życiu, swobodą.
 Czy także po to, by w przyszłości jakiś nowy topór...
 Wzdrygnęła się.
 Słyszała wyraźnie śmiech ukrytego w przestrzeni chochlika.
 A jednak Andrzej zginął przez nią.
 Jan zginął także przez nią...
 Ale on otworzył przed nią nowe światy, nowe, może jasne horyzonty.
 Tamten zamknął szczęście i upojenie jej młodzieńczości.
 Ten ginąc rozwinął przed nią ponurą kotarę, by weszła swobodnie w gorący szlak jej pragnień kobiecych.
 ...Egoizm. Egoizm!
 Myśli wirowały w mózgu Andzi.
 ...Pójdę w takie otchłanne przepaście, gdzie istnieją tylko atmosfery uczuć, które wezmą mnie w swój krąg. Bo pragnę, bo mam siły przepotężne, niosące się w bezmiar tęsknot i snów.
 ...Bo coś na mnie woła z bujnych prądów życia.
 ...Bo wzywa mnie jakaś moc, której nie rozumiem, lecz której się nie oprę.
 ...Moc dziwna i potężna a zupełnie nowa, zrodzona jakby na mogile Jana.
 Stworzyła ją ta przestrzeń otwarta przed nią po jego zgonie.
 ...Egoizm!... podły egoizm!
 Jaś leży martwy, jeszcze nie pochowany...
 I takie zakwitają nad nim kwiaty?... Takie rodzą się moce?
 Miast kiru i łez?...
 ...Czy nie wolno rozsnuwać pasem okrywających przyszłość?
 ...Czy ona zawsze będzie pod znakiem żałoby?...
 ...Czyż idę przez drogi życia ciężarne w smutek i żal. Czy pragnąc będę stale konała, bo pragnienie brzegu nie widzi. Idzie jak orkan i kończy się jak orkan — zatratą. Idzie w dal szlakiem ducha, który skrzydła ma i moc.
 ...Idzie jak wicher skalny, co ze szczytów dąży na szczyty, ale zmiata z nich tylko mgły zwątpień.
 ...Nie oświeca szczytów zielenią traw bujnych, nie rozpina zorzy nad wirchami. Do tego brak mu sił.
 ...Więc tylko pragnę, zawsze tylko pragnę?
 ...Kiedyż pragnienie przyoblekę w prawdę?
 Byłaby to słodycz i radość dla duszy tak potężnej, że możebym jej nie przeżyła?... Może ta siła uczuć radosnych, poczętych w momencie spełnienia marzeń, ideałów, stałaby się