Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/145

 Pochylony ku niej wyszeptał.
 — Obudziłem panią?...
 — Nie spałam — odrzekła.
 — Zatem przestraszyłem. Ale zdawało mi się, że pani czuwa.
 — Tak. Rozmyślałam.
 — Dojeżdżamy do Wenecji. Pociąg ruszył z Mestro. Ostatnia stacja. Zaraz wjedziemy na laguny, na pomost wśród morza...
 Andzia wstała. Rozgorączkowaną twarz przysunęła do szyby okna. Była chłodna, orzeźwiająca.
 — Szkoda, że noc. Nic nie zobaczę.
 Księżyc jest, ale to za mało. Zobaczy pani jutro.
 Odwróciła się do niego gwałtownie.
 — Jakto jutro?... Wszak pociąg stoi tu godzinę i wraca do Mestro?
 — Pociąg odejdzie, ale my zostaniemy.
 — Panie Horski...
 Przykrył dłonią rękę jej opartą na stoliczku. Ujrzała jego oczy z pod rzęs patrzące, usłyszała zdławiony głos.
 — Panno Anno proszę mi wybaczyć. Postąpiłem samodzielnie dla dobra pani. Mamy bilety tylko do Wenecji. Przebędziemy tu jakiś czas. Pani ochłonie, uspokoi się. To konieczne.
 — Jakże pan mógł tak zrobić?... przecie pan wie po co jadę?...
 — Właśnie, że nie wiem. Przez dziewięć, dziesięć godzin trudno zdążyć na Wołyń. Przyjedzie pani o dwie doby za późno! Jaki cel?...
 Andzia milczała.
 Ale wszystko w niej wołało.
 ...On ma rację. Zostać. Zostać.
 Horski podniósł do ust jej ręce.
 — Niech Wenecja będzie klamrą, zamykającą przeszłość pani. Załamał się ostatni most, panno Anno. Nie idź, bo wpadniesz w przepaść ciemną i samotną.
 Z przestrachem spojrzała mu w oczy. Magnetyzował ją spokojny, stanowczy ich wyraz. W błękitnym półmroku, postać jego wydała jej się potężną tarczą, odgradzającą nieodwołalnie przeszłość jej od nowych przestrzeni.
 — Załamał się ostatni most?... — szepnęła jak zahypnotyzowana.