Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/169

 — Tembardziej! Dziwię się, że mu zaświtał taki pomysł. Oddziedziczyć narzeczoną po zmarłym przyjacielu! To istotnie bohaterstwo! Niema o czem mówić! Gdybym nawet nie była po słowie z Horskim, nie wracałabym do kraju dla Drohobyckiego. Żoną przyjaciela Andrzeja nie zostałabym nigdy. Jest w tem wyłączna psychologja i Lińcia powinna ją zrozumieć. Andrzej to moja świętość, to moja relikwja.
 — A Horski.
 — On, to moja rzeczywistość, trzeźwa, realna, z ideałami nie mająca nic wspólnego. Może to moje fatum?...
 — Andziu! Jezus, Marja, co ty mówisz?...
 — Nie wiem nic, tylko czuję, że to moja konieczność. Jest w nim jakaś siła zniewalająca mnie. To mi imponuje, to mnie bierze, to.... rzuca mnie w jego ramiona.
 Zaległo milczenie.
 Tarłówna rozebrała się i położyła.
 — Kiedyż ślub?... — padło ciche pytanie.
 — Skoro tylko wszelkie formalności prawne zostaną załatwione. On się tem zajmie drogą korespondencji w naszej djecezji, w Żytomierzu, i w swojej w Anglji. Chodzi o indult i potrzebne papiery.
 Niemojska zerwała się z krzesła.
 — Jakto, więc nie wracamy do Turzerogów przed ślubem?...
 — Nie. Ślub odbędzie się tu w Sainte-Devote. Za jakiś tydzień, dziesięć dni, skoro tylko nadejdą papiery. Po świętach.
 — Aneczko!...
 Dziewczyna trzęsła się febrycznie. Szarżowała sama przed sobą, udając większą odwagę, niż miała ją w rzeczywistości. Naciągnęła na siebie kołdrę.
 — Jak morze dziś szumi, nawet tu słychać. Takie dziś było groźne, złe...
 — Aneczko! po co taki pospiech. Nie zawiadomisz Kościeszy?...
 — Nie. Dopiero po ślubie poślę zawiadomienie.
 — A rodzina twoja?
 — Gdzież ona jest?...
 — Ciotka Hołowczyńska z Królestwa...
 — Ach, legenda ciotki z Królestwa. Widziałam ją mając czternaście lat.
 — Jacyś stryjeczni bracia twego ojca...
 — Nikt się o mnie nigdy nie troszczył. Nikogo nie znam, jestem sama.
 — Bo się wszyscy bali Kościeszy, nie lubili go i unikali od śmierci mamy. Wszystkich zraził.