Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/173

XVI.

Ta i... tamta.

 Tarłówna szła zamyślona w stronę tarasów. Wracała z kościółka Sainte-Dévote, zatrzymując się często i patrząc na morze, po wczorajszej burzy wygładzone, cudne.
 Zbliżyła się do poczty, gdy nagle stanął przed nią Horski.
 Zdjął kapelusz i uścisnął jej rękę. Zadrżała mu w dłoni.
 — Tak rano?... Dokąd?...
 — Byłyśmy z Lińcią na mszy, ona została w kościele, mamy się spotkać na tarasach.
 — Ja zaś wysłałem konieczne depesze i listy. Pozostał tylko list pani do miejscowego proboszcza. Czy już napisany?...
 — Nie.
 Spojrzał na nią uważnie.
 — Szedłem właśnie do pań po ten list... No... i przedstawić się pannie Ewelinie, jako narzeczony jej pupilki.
 Andzia milczała.
 — Trochę dziś blado wyglądamy. Dlaczego to?...
 — Nie spałam w nocy.
 — Jakiż powód?...
 — Było mi źle... smutno... słowem... dziwnie.
 Horski nic nie odpowiedział. Minęli tarasy i okrążając Kasyno weszli do parku.
 Andzia mimowoli kierowała swe kroki w stronę narożnej altanki, otoczonej krzewami. Odnaleźli kamienne schodki w gąszczu gieranjum i caprifoljum. Wstąpili na nie i stanęli na okrągłym placyku altanki.
 — Odpoczniemy. Dobrze?...
 — Owszem. Zadziwiająca rzecz, że nikogo tu niema. Zwykle spotyka się bony z rozkrzyczonemi dziećmi, jakieś skromne niewiasty, spożywające naprędce kieszonkowe śniadanie, strojnisie mauvais genre, robiące tu tualetę przed lusterkiem, lub gruchające pary. My należymy do ostatniej kategorji.
 — Co pani jest, panno Anno?...