Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/177

 Popatrzyli sobie w oczy długo. Andzia mocno czerwona, podarła kartę i zaśmiała się.
 — Więc dobrze pojedziemy, ale z warunkiem, że pan napisze inaczej.
 — Naprzykład?...
 — Że na obiad powrócimy.
 — To nadzwyczajne! Gdzie pani każe oznaczyć to obiadowe rendez-vous?...
 — To już od pana zależy, byle w Monte.
 — O ile z panną Eweliną, to mi jest także wszystko jedno gdzie? Oznaczam restaurację Renaissance, blisko mieszkania pań. Lińcia nie sfatyguje nóg. Trzeba wysłać kartę.
 Wyszli z altany. Horski złapał stróża parkowego, dał mu napiwek, wytłumaczył dokładnie, gdzie panna Niemojska siada najczęściej na tarasach, jak ubrana, i podał jej rysopis. Za bramą wsiedli do powozu.
 — Route de la Corniche — zadysponował Horski.
 — Tak daleko?...
 — Nic nie szkodzi, mamy czas.
 Gdy minęli Monaco i powóz wtoczył się na śliczną górską drogę, Oskar wziął rękę Andzi i patrząc na narzeczoną wzrokiem matowym, który jednak działał na nią jak prąd elektryczny, rzekł z mocą, chociaż zdławionym głosem:
 — Ufaj mi zawsze, Anni... i przestań się dręczyć. Co? Wierzysz mi?...
 Podniosła na niego źrenice.
 — Wierzę nieograniczenie.
 — To dobrze. Ja zaś cały płonę, patrząc w twe gwiaździste oczy. To objaw niezwykły. Pragnę cię mieć jaknajprędzej. Upajasz mnie, jak narkotyk.
 Zabarwiła się rumieńcem twarz Andzi, wolno, ociężale spuściła długie rzęsy, aż opadły czarną okiścią na policzki.
 — Widzę i rozumiem... i powtarzam to co wczoraj. Ocknęła się już w tobie gorąca fala życia i płynie wartko.... Anni...
 Draźniąco muskał ustami jej dłoń.
 — Tegoż dnia wieczorem, po odejściu Horskiego, Andzia przytulona do Eweliny, szepnęła jej do ucha.
 — Nie obawiaj się o mnie Lińciu. Pod opieką Oskara będzie mi dobrze. To moje przeznaczenie....
 W tym samym momencie Horski, wracając od narzeczonej, myślał:
 ... Jest całkowicie pod moim wpływem, tego chciałem i to osiągnąłem...
 ...Nieodzowna „Lińcia“, cerber w spódnicy mniej mi ufa... patrzy na mnie miłosiernym wzrokiem... boi się, że zadławię pupilkę... Och, to się może zdarzyć. Anni — to ostryżka wzbudzająca apetyt... byłbym w ambarasie, gdyby nie miała po-