Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/179

dziś w powozie na route de la Corniche. Byliście podobrib bardzo sobą zajęci. Tak pan Andzię otacza, że mogę być zazdrosną.
 — Pani?... A to zabawne!
 — Cóż pan chce! Byłeś pan jedynym mężczyzną, który szalenie i naprawdę na mnie działał. Wycofałeś się en pleine chance... z honorem!...
 — Czyli mam rozumieć, że... przedwcześnie?...
 — O tak, to było nawet brutalne! Gdyby to się stało teraz, myślałabym, że Andzia pana odciągnęła. Ale to było dużo wcześniej. Nie zrozumiałam tej ucieczki.
 — Za silne określenie pani Loro. Ja się tylko usunąłem, jak jeden z graczów, otaczających ruletę.
 — Bezczelny! Czy to ma znaczyć że... możesz powrócić?...
 — Hm! Gdybym chciał... zaśmiał się cynicznie. Ale mi już to nie grozi. Z kompanji tej wycofałem się nie zupełnie en pleine chance, jak pani mówi. Nie byłem sam; spostrzegłszy to... czmychnąłem. W żadnych wypadkach, a szczególnie w takich tłumu nie znoszę.
 Lora zacięła usta.
 — Ja znam jeszcze inny powód pańskiej dezercji — syknęła. Powód rzeczywisty. Oto wiesz pan o tem, że droga do mnie wiedzie tylko przez złoty pomost, nie po ruinach. Wyczerpawszy się finansowo odeszłeś w porę. Bardzo sprytnie! Nie przedstawiasz pan już dla mnie żadnego interesu.
 — Spodziewam się! Ani też pani dla mnie w równej mierze. Choćbym nawet nie był jeszcze finansowo spłukany, rywalizować z hrabią Humbertem nie przychodziło mi nawet do głowy. Nie jestem o niego zazdrosny.
 — Czy pan chcesz wywołać nowe z mej strony wynurzenia?...
 — Och, no! Ani trochę. Wynurzenia pani... dawniejsze, zbyt były dla mnie kosztowne. Materjalnie, śmiem dodać.
 — Arogant!
 — Nie powiedziałbym tego, gdyby pani sama nie zaczepiła o ten szczegół.
 Lora gryzła wargi w pasji niesłychanej. Horski milczał. Mijając bulwar Condamine podniósł wzrok na pierwsze piętro hotelu, w którym mieszkała Tarłówna.
 W oknach, zajmowanych przez nią pokojów świeciło się jeszcze. Nordicowa dostrzegła kierunek jego wzroku. Parsknęła śmiechem.
 — Ha, ha, ha! Wypatrujesz pan jej cienia za firanką? Jak na Oskara Horskiego to wcale nieźle. Po riwierowych smakołykach czujesz pan wyraźny apetyt na świeżutką jagodę z wołyńskich borów. Spotka pana gruby zawód.
 — Naprzykład jaki?...