Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/191

 Teraz palą się tylko świece. Rzeczywistość, bez ekstazy szczęścia i bez cienia żałoby, lub smutku. Ale z wiarą w przyszłość.
 Tarłówna krzepiła się przedziwną ufnością, którą Horski wszczepił w jej duszę.
 Jednakże parokrotnie przeniknął ją lękliwy dreszcz. Owładnęło nią uczucie dziecka pragnącego opieki, chciała zaczerpnąć nowej otuchy. Odwróciła głowę i spojrzała na Horskiego.
 Lora Nordicowa, stojąca opodal, uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Andzia ujrzała w przelocie Ewelinę, pogrążoną w modlitwie, a nieco dalej kilkanaście zaledwo osób obcych, twarze Duca D‘Escars i hrabiego Humberta skrzywioną satyrycznym uśmiechem.
 Horski spostrzegł jej wzrok, przystąpił blisko i pochylił się nad nią.
 Utkwiła oczy w jego, profilu chłodnym, rasowym, starannie wygolonym i w szarych stanowczych źrenicach, które na nią skierował.
 Spytał cicho, dziwnie miękko:
 — Czy chciałaś mi co powiedzieć... Anni?...
 — Nie, nie... tylko...
 Rozszerzonemi źrenicami badała go w milczeniu.
 Horski uśmiechnął się.
 — Dlaczego jesteś taka spłoszona?... Nie jestem wszakże dzikim sępem. Co?...
 Uderzyło ją to określenie... Gdzie... gdzie słyszane?... Oddalone echo jakieś błąkało się chwilkę w jej mózgu. Ale wyraz oczu Oskara uspokoił ją, oddalając mgliste, niepokojące wspomnienie tak słabe, że nawet bez zarysów.
 — Niech pan przy mnie uklęknie i pomodli się — szepnęła.
 — Anni nie żądaj tego odemnie..
 — Ja nie żądam, ja... proszę.
 Twarz Horskiego zastygła, skrzywił się ironicznie i przyklęknął na jedno kolano, tuż obok Andzi, przygięty ku niej lekko takim ruchem, jakby ukląkł jedynie dla wygodniejszej rozmowy.
 Zaszeptał głosem zdenerwowanym.
 — Możesz odemnie wymagać wszelkich niemożliwości, ale mnie nie nawracaj. Ma pétite! Zadługo to wszystko trwa, powinniśmy już być przynajmniej w Cap-Martin.
 Powiedziawszy to powstał i wyprostował się sztywno.
 Andzia uczuła napływającą do duszy gorycz niezmierną. Wstrząsnął nią przeczuciowy dreszcz lęku. Zanurzyła twarz, w dłoniach i bez tchu, z łomotem serca słuchała końcowych modłów mszalnych.