Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/193

 Uniosła powieki. Tak, patrzał na nią ukośnie, z pod rzęs rozbawionym wzrokiem jakby się ciesząc.
 ...No, nareszcie! Skończona historja.
 Ksiądz przemówił do nich parę słów cichych, życząc szczęścia i znikł w zakrystji.
 Horskiego i Andzię otoczyli znajomi. Posypały się życzenia. Lora ścisnęła razem ręce państwa młodych.
 — Niech wam będzie dobrze z sobą...
 — Chyba pani w to nie wątpi?... — uśmiechnął się Oskar.
 — Wątpię we wszystko, co ma być trwałem.
 Wyszli z kościoła, samochód podjechał z szumem. Andzia żegnała się z panną Eweliną tonącą we łzach.
 Lora rzekła do Horskiego:
 — Spodziewałabym się prędzej, że pan Kasyno wysadzi dynamitem, że wywoła rewolucję w Monaco, niż to, że ujrzę pana przy ołtarzu.
 — Bardzo marne pojęcie o mej wszechstronności.
 — Tak. Potrafi pan być wszechstronnym. Przekonałam się.
 — Pani Loro, nie wolno się na mnie mścić. Odeszłem w tej chwili od ołtarza — zażartował.
 Nordicowa złapała odpowiednią chwilę i rzuciła mu do ucha syczące słowa.
 Jeśli pan będziesz wierniejszym i stalszym mężem niż kochankiem, uwierzę w zjawiska najmniej prawdopodobne.
 — Czy i w takie, że są różne typy i kategorje kobiet i różne dla nich względy?...
 Lora zbladła.
 Horski z uśmiechem złośliwym uchylił przed nią kapelusza.
 — Dowidzenia pani.
 — Miłej podróży — sarknęła podając mu rękę.
 Żegnając Andzię, Lora rzekła:
 — Jeśli wasz miesiąc miodowy nie zdoła rozproszyć angielskich mgieł, wracajcie na Coté d‘Azur.
 Gdy Horski pomagał żonie wsiadać do samochodu, nagle stanął przy nim, jakby z pod ziemi wyrósł chłopak z naręczami przepysznych róż, anemonów, storczyków i innych wspaniałych roślinnych okazów Riwiery. Horski wziął kwiaty z jego rąk i ciężkie, pachnące więzie złożył na kolanach Andzi. Opadły jej aż do stóp, wielki pęk wykwintnego kwiecia rzucił za jej plecy.
 Anna zdumiona podziękowała mu uśmiechem wzruszenia.
 — Tres chic! Un vrai gentleman! — zawołał D‘Escars.
 — To był śliczny giest panie Horski! — krzyknęła Lora. Jestem w osłupieniu, bo zaczynam wierzyć w nieprawdopodostwa.
 Oskar siedząc już w samojeździe kłaniał się kapeluszem.
 — Dowidzenia Lińciu do czerwca, w Warszawie — wołała Andzia.