Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/216

mówiąc niedorzeczna, lecz skoro Jaś sam się usunął, Horski skorzystał z sytuacji. Zresztą, zdaje mi się, że oni jeszcze za życia Jana byli ze sobą po słowie, tylko Andzia nie wiedziała jak wybrnąć ze swych niefortunnych zaręczyn.
 — Jestem zdruzgotany, przybity... tą wiadomością i... że... ona tak mnie pominęła.
 — A nie!... zawiadomienie o ślubie wysłane i do pana.
 — Czy pani tego nie rozumie, że to zamało? — wybuchnął Kościesza. — Jestem jej ojczymem, wychowywałem ją od dziecka...
 — Hm! — mruknęła Lora.
 — A ona, a ona, Hańdzia, którą kochałem... jak... jak córkę rodzoną... która była dla mnie wszystkiem.
 — Hm!...
 — Postąpiła ze mną jak z obcym, zlekceważyła mnie, pominęła, nie zapytała o radę, jako ojczyma, opiekuna, jako doświadczonego człowieka...
 — Hm!... Czasem i młodzi miewają doświadczenie.
 Kościesza zauważył wreszcie ironiczny ton Lory. Spostrzegł jej uśmiech zagadkowy i zmieszał się. Ale gniew go dławił.
 — Ktoś ją do tego namówił? Zapewne Ewelina lub... pani?...
 — Ja dowiedziałam się o tem zaledwo na tydzień przed ślubem, Ewelina była bierną w tej sprawie. Andzia decydowała sama, bez wpływów postronnych...
 — Gdzie ona jest teraz? — krzyknął Kościesza, czerwony jak ogień.
 — Andzia? powtarzam, z mężem w Anglji.
 — O Ewelinę pytam!
 — Ach Lińcia?... Kiedy pan wyjechał z domu?...
 — Wyjechałem z Warszawy ekspresem w czwartek przed północą. Dziś o pierwszej w południe byłem już tu.
 — No, a Ewelina wyjechała stąd kurjerem w piątek, wczoraj rano. Czyli, że minęliście się państwo gdzieś pomiędzy Wenecją i Medjolanem.
 Kościesza zacisnął pięści.
 — To ona, ona wszystkiemu winna!
 Lora zaśmiała się.
 — Lińcia i winna? Wie pan, że to zabawne. Winić pan może jedynie Horskiego, że potrafił zjednać sobie Ankę po tem wszystkiem, co ona przeżyła i że ją wyratował z apatji, w której trwała. To raczej zasługa, nie wina.
 — Kto jest ten... ten?...
 — Horski? To wielki pan, światowiec, jedyny syn Polaka i Angielki, przystojny gentleman i bywalec na jasnym brzegu. Niech mi pan wierzy, że on może się podobać. Zupełnie w odrę-