Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/243

 Horski nie słuchając już, oddalił się od Grześka i poszedł w stronę ruin. Wkrótce stanął obok żony. Patrzał na nią badawczo, z pod oka.
 — Czego tak zbladłaś?
 Suchy ton jego głosu zdziwił ją.
 — Zdaje ci się tylko.
 — Obserwuję cię od chwili przybycia do ruin i zastanawiam się, co cię tak podnieca.
 — Podnieca?...
 — No, tak, dzieje się z tobą coś nienaturalnego. To dowód jakiejś podniety wewnętrznej. Och!... te ruiny same przez się nie wzbudzają jej chyba?...
 Andzia milczała.
 Oskar nagle wziął ją za rękę.
 — Pójdziemy się przejść, tam, w stronę dębów.
 Poszła biernie i nie spostrzegła, że on prowadzi ją do dębu z krucyfiksem. Gdy stanęli pod drzewem, Andzia drgnęła, mimowolnie podniosła rękę do czoła, chcąc się przeżegnać. Wtem Oskar objął ją ramionami i dość brutalnie ciągnął do siebie, wyraz twarzy miał zmieniony.
 — Daj mi usta Anni, pragnę twych ust, chcę się sycić niemi.
 Anna gwałtownym ruchem odsunęła go od siebie.
 — Tu? w tem miejscu?... Tu?!... — zawołała głucho.
 — A cóż to rynek publiczny, czy sala parlamentu?...
 — Puść mnie, Oskarze, puść natychmiast!
 — Żądaniu memu musisz uledz, pragnę twych pieszczot i otrzymać muszę.
 — Tu?... za nic!
 Gniew i trwoga tryskała z jej oczów. Twarz Horskiego robiła się straszna.
 — Opór?... Dlaczego się bronisz?... Ja nie ustąpię.
 — Za nic, za nic! Zlituj się, nie tu. Puść mnie... błagam....
 — Jakieś zabobony... zastosowane do tego miejsca?...
 — To moja świątynia, świątyni się nie... profanuje — zawołała zdyszana, wysuwając się z jego ramion zaborczych, które ją gniotły, przerażały.
 — Świątynia? Ten metal na dębie taką cię świętością napawa? Schowamy go do kieszeni, niech nie przeszkadza. O tak, już po skrupułach pogańskich. Teraz...
 Młoda kobieta zdrętwiała, widząc jak krucyfiks, jej ręką zawieszony nad miejscem zgonu Andrzeja, mąż zdarł z drzewa i wsunął w kieszeń ubrania, z miną okrutną, z twarzą, ociekającą bezmiernem szyderstwem. Zawrzało w niej. Odskoczyła od niego prawie ze wstrętem.