Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/262

 — Musisz mi być powolną, kiedy chcę, kiedy rozkażę, żądam i ulegniesz. Podnieciłaś mnie do szaleństwa. Pójdź!
 Wlókł Andzię, niosąc ją prawie w ramionach.
 — Precz! — krzyknęła w pasji najwyższej.
 Odtrąciła go od siebie i wysunęła się z jego objęć.
 — Precz! Nie dotkniesz mnie dzisiaj. Idź spać, ja tu zostanę.
 Oskar śmiał się cicho, demonicznym chichotem.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Tej samej nocy jeszcze Anna musiała mu być posłuszną. Mękę jej fizyczną zaćmił tragizm duchowy, pokrył czarnym kirem znękaną duszę młodej kobiety.

---