Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/267

 — Mąż pani chciał ukryć przed nią to, co się działo na Wołyniu.
 — Co takiego?... Mówże pan...
 — Toporzyska i Draków sprzedane, wilczarskie lasy również, tną najpiękniejsze uroczyska. Ruina zupełna, bankructwo.
 Anna cofnęła się, uczuła jakby uderzenie młotem między oczy, ziemia zawirowała pod nią wściekłym tańcem. Upadłaby z wrażenia, lecz Drohobycki ją podtrzymał.
 — Pani, na Boga, proszę być przytomną, dzielną, pani Anno....
 Przeraziła go myśl, że ona zemdleje. Jest świeżo po ciężkiej chorobie, taki cios może ją zabić. Zmieszany i przestraszony posadził ją na ławce tarasowej.
 — Pani Anno, co pani!
 — Co pan powiedział?... Co?... Czy ja śniłam?... Co się stało?...
 — Pani jest słabą, ja nie powinienem, nie zastanowiłem się, że taki grom...
 — Niech pan mówi — krzyknęła, rzucając się ku niemu jak oszalała. — Co się stało?... Toporzyska... Draków...
 — Sprzedane.
 — Kto sprzedał?... Kto?...
 — Za długi prywatne i bankowe, które zaciągnął pan Horski, bank ziemski wystawił majątki na licytację!
 — Czy już... już... niema ratunku?...
 — Żadnego. Kupił bogaty Rosjanin.
 — Rosjanin?...
 — Pani Anno, czy pani jest przytomna?...
 — Tak, tak, więc kupił Ros... janin... Ros... janin?....
 — Niestety tak.
 — Kiedy to się stało?...
 — Przed miesiącem. Niech pani wierzy, że cała okolica chciała panią ratować, mieliśmy wspólnie nabyć te majątki, by z czasem, lecz licytację przyspieszono, stało się to nagle.
 — Czemu ja o tem nie wiedziałem, czemu nikt... przedtem?....
 Anna szeroko otworzyła przerażone oczy.
 — Pisaliśmy kilkakrotnie, zawsze bez skutku. Telegrafowaliśmy tu, do Hurlestone-House, wzywając panią, depesze były naglące, z podpisami okolicznych obywateli i panny Niemojskiej.
 Anna szeroko otworzyła przerażone oczy.
 — Eweliny?... Wszak ona nie żyje.
 — Panna Niemojska jest chora, ma sparaliżowane nogi, ale żyje. Leży w szpitalu w Żytomierzu.