Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/46

 Andzia zerknęła ukośnie na Horskiego; był jak zwykle obojętny, sztywny.
 ...Ach, temu można...
 — Pan się dziwi, dlaczego nie pragnę asysty i hołdów?... najpierw nie jestem do tego przyzwyczajona.
 — Pani?... czyż to możliwe?...
 — Nie żyłam nigdy w wielkim świecie, nie znam zabaw, towarzystw licznych i świetnych. Moje lata dziecinne i młodzieńcze przepędziłam w domu, na wsi, na Wołyniu, wśród naszych borów głuchych i stepów kwitnących. Ojca nie pamiętam, matka umarła mi jak miałam dziesięć lat, opiekował się mną... ojczym.
 — Hm. Ta opieka była widocznie pierwszym, czarnym ściegiem na sztandarze pani życia?...
 — Miałam różne plany młodzieńcze, poloty, pragnienia, które urzeczywistnić nie mogłam. Musiałam ulec.
 — Czy powody materjalne?
 Andzia z uczuciem niezrozumiale miłem spojrzała na Horskiego.
 ...Myśli, żem biedna, to dobrze...
 — Ustąpiłam na prośbę. Wyzbyłam się egoizmu własnego dla czyjegoś, nie rozumiejąc wówczas, że to był tylko egoizm.
 — Ojczyma oczywiście. Hm!...
 — Zgaduje pan trafnie. Żyłam potem z nadziejami w duszy, aż nastąpiły momenty głuszące siłą swoją... wszystko.
 Umilkła, znowu jakby chmura zasnuła jej oczy, całą twarz.
 Siadła machinalnie na kamieniu, Horski obok niej na trawie. Zapalił cygaro w milczeniu, po długiej chwili odezwał się pierwszy cichym, ale suchym głosem.
 — Pokochała pani... nieszczęśliwie. Czy tak?...
 Andzia pierwszy raz w życiu wyjawiała przed kimś swe bóle, nawet się sobie nie dziwiąc. Mówiła z bezmiernym smutkiem, lecz spokojnie, oczy jej tylko łzawą miały powłokę.
 — Czy nieszczęśliwie?... Taka miłość ogromna, święta, jedyna, jest najwyższem dobrem i szczęściem. Wspólność uczuć gorących, jedne ideały... Ale mściwy cios, okrutny, przeciął w zaraniu i... wieczna tęsknota.
 — Rozstaliście się państw?...
 — To by nigdy nie nastąpiło. Jedynie śmierć...
 — Umarł zatem?...
 — Został zabity.
 — Za... bity?...
 — Na polowaniu... Podobno... wypadek.
 Wstrząsnęła się i zakryła oczy.
 Horski patrzał na nią badawczo.
 — To zdumiewające istotnie. Pani mówi tak, że można zgadywać różnie.