Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/47

 — Można, niestety, można panie! Mówmy już o czem innem. Teraz pan wie moje credo; żyję przeszłością i wspomnieniem krótkiej zorzy mego życia.
 — I tak pani pozostanie? A cóż obecnie?...
 — Teraz jestem... narzeczoną.
 — Ironiczny ma pani uśmiech, mówiąc te słowa, powiem nawet zjadliwy. Nie kocha pani narzeczonego.
 — Tego odemnie nikt wymagać nie może.
 — Czy i on także?...
 — Tembardziej. Zna moją tragedję, ale kocha mnie... od dziecka. Jest to mój kuzyn, brat Lory.
 — Ach tak?! Pani zgodziła się, aby zagłuszyć ból?... aby zapomnieć o... tamtym?...
 — Skłoniono mnie do tego. Matka Lory i Jana, umierając wymogła u mnie słowo, że będę jego żoną. Przysięgłam.
 — I... dotrzyma pani tej przysięgi?...
 — Muszę.
 — Och, musi pani? Wielkie słowo! Czy to także credo życiowe, bo ja to nazywam poprostu barbarzyńskim zabytkiem.
 — Muszę, hm! krótko brzmi, ale skutki nieobliczalne, cięcie gilotyny, także krótkie, lecz głowa odpada. I owo muszę wypełni pani z przekonaniem...
 — Z rozpa... z biernością.
 — Aha z rozpaczą?... Dokończyłem za panią. Ciekawy horoskop przyszłości wobec takiego status quo. Proszę mi wytłumaczyć jaka siła tkwi w owem muszę?...
 — To obowiązek.
 — Och, och!... Piękna obroża do noszenia całe życie! Ależ to kajdany! Czy pani się nad tem zastanowiła?... Co?...
 — Przysięgłam konającej ciotce w ostatniej chwili jej życia. To dosyć.
 — Czy ta ciotka była... Bogiem, ołtarzem, wcieleniem bóstwa?...
 Spojrzała na niego zdziwiona.
 — No, bo przecie pani przysięgła nie Bogu tylko ciotce. Czy to równoznaczne?...
 Tarłówna zerwała się z kamienia.
 — Nie mówmy już o tem! Nie mówmy!
 — Przepraszam, jeszcze słowo. Kiedy pani popełnia tę... samobójstwo?
 — Nie wiem! nie wiem!...
 — Zatem dziś już składam pani kondolencję.
 — Panie Horski, błagam pana... dosyć.
 — Jak pani każe.
 Usunął się jej grzecznie z drogi. Poszli w stronę hotelu.
 — Czy pani przyjechała do Monte jedynie na zaproszenie pani Lory, czy i dla zdrowia?...