Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/69

cuska,. Imponujące pancerniki, żelazem okute, z wylotami armat w strzelnicach, najeżone kominami, ziejącymi dymem czarnym.
 — To wielkie urozmaicenie widoku — rzekł Horski, pokazując Andzi przystań i statki. W ogóle Riwiera na pierwsze coup d‘oeil jest monotonna w krajobrazie. Zauważyła to pani?...
 — Miewa podobne widoki, ale jednak coraz inne. Trzeba się w tym kraju rozsmakować, wówczas doznaje się dopiero niezwykłych wrażeń.
 — Tak, to słuszna uwaga. Trzeba tę krainę przeniknąć, na razie sprawia zamęt i chaos w umyśle, że się tak wyrażę, nawet w oczach. Ja, gdym tu przyjechał po raz pierwszy, było to już dawno, doznałem wrażeń innych niż dziś.
 — Lepszych?
 — Przeciwnie, gorszych. U góry ultramaryna i na dole ultramaryna — to niebo i morze, po bokach zielenina, jak nasiane pietruszką, a w tem tkwią gęsto i pojedyńczo muchomory białe i czerwone — to domy.
 Andzia wzruszyła ramionami.
 — Także określenie Riwiery, barbarzyńskie jakieś.
 — No, widzi pani. Ale się potem rozsmakowałem. Zawsze jednak twierdzę, że dominują tu trzy kolory zasadnicze, błękitny, zielony i biały. A pani gdzie najpierw doznała najsilniejszego wrażenia z Riwiery?...
 — Ja... na cyplu skały w parku Monaco, gdy zaszłam tam pierwszy raz.
 Horski zerknął na nią ukośnie.
 — I tam marzyła pani o stepach swego kraju?... Riwiera nie porwała pani wyłącznie w swój krąg zaczarowany. Ale od naszego spotkania, nie byliśmy jeszcze na tym cyplu, pamiątkowym dla mnie. Pojdziemy tam kiedy, panno Anno. Czy dobrze? — spytał miękko, pochylając ku niej głowę.
 Popatrzała mu śmiało, prosto w oczy.
 — Lubię przebywać tam tylko samotnie.
 Horski ostygł.
 — Ja pani marzyć nie przeszkodzę, ale chcę sprowadzić panią do teraźniejszości.
 — Bardzo trudne zadanie i niewykonalne.
 Oskar milczał. Teraz Andzia z pod powiek rzuciła na niego wzrok niespokojny. Twarz jego była chłodną, oczy skierowane na drogę przed sobą.
 Niepokój Andzi pierzchnął.
 — Czyż już tak ciągle myśli pani przebywać wśród tych... swoich stepów, jak w celi klasztornej.
 — Wrócę do nich, tam mój byt.
 — Hm!... owe obowiązkowe „muszę“, kajdanki żelazne tak panią ciągną?...
 — Panie Horski... to niedelikatnie...