Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 2.djvu/71

 — Zasłaniają mi czasem wzrok... różowe łuny.
 Powiedział to takim tonem i z takim wyrazem twarzy, jakby istotnie mówił o jakiejś realnej przeszkodzie.
 Anna chciała pokryć zmieszanie.
 — Niech pan zrobi jaką... katastrofę.
 — Chce pani tego?...
 — Chcę.
 — Zgoda. Wysadzamy wszystkich przed Palais de la Jetée i jedziemy sami... do Antibes.
 Tarłówna spoważniała w jednej chwili. Rumieniec zniknął, pojawiła się na czole, zmarszczka pionowa, skupiająca ku sobie nieco skośne brwi.
 Z ulicy szerokiej wpadli na Promenade des Anglais. Roztwarła się perspektywa morska, jakby odłam niebios spadły na ziemię. Horski zrobił elegancki, zamaszysty zawrót samojazdem i stanął tuż przy trotuarzę, naprzeciw wielkiego pawilonu z kopułą, na wbitych w morze słupach, do którego wiódł pomost.
 — Jesteśmy na miejscu — zawołano.
 Zbliżył się szofer, oczekujący na maszynę i odebrał ją z rąk Horskiego.
 Oskar pomógł Andzi wysiąść.
 — Gniewa się pani?...
 — Żałuję, że z panem jechałam...
 — Och, no, niech pani nie żałuje, tam, z nimi byłoby gorzej...
 Potwierdzenie jego słów Andzia miała natychmiast. Podeszła do niej panna Niemojska, blada, z twarzą lśniącą od potu, jakby zmęczoną.
 — Co to Linci?...
 Usunęły się trochę na bok.
 — Ach, moje dziecko, jakie to szczęście, żeś ty z nimi nie jechała... To straszni ludzie!... ten Nordica... ten Humbert... albo Lora? Okropność — okropność!
 — Cóż takiego?...
 — Uszy mi więdły, powiadam ci, od tych rozmów, dwuznaczników anegdot, wyrażeń. Tacy bezczelni! Widząc, że się mienię na twarzy, tembardziej sadzili się na koncepty. I Lora... niedobra jednak. Jaki to inny człowiek Horski, znać, że Polak. Oho, już biegnie ten comte...
 Humbert podszedł istotnie. Wołał z umizgiem.
 — Z pod skrzydeł pana Horskiego pod skrzydła opiekunki?!... O nie, protestujemy! I nam się coś należy. Panie pozwolą na śniadanie, wewnątrz pawilonu. Trafiliśmy wybornie, jest jakaś uroczystość i koncert gra na estradzie w sali. Nordica i pan Horski zamawiają stoliki.