Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.1.djvu/165

 I naraz twarz jej zajaśniała radosnym uśmiechem: wszak był to Luisel. Chwyciła wiosła, łodzie szybko zbliżyły się do siebie.
 — Zili! — zawołał król i przechyliwszy się przez burtę swej łodzi, chwycił wyciągnięte do niego ręce cesarzowej, całując je z zapamiętałością.
 — Skąd się tu wziąłeś, Luiselu, tak niespodzianie w tem pustkowiu? Możesz mówić śmiało. Ten malec rozumie tylko po angielsku i to bardzo słabo.
 — Przyjechałem, by odwiedzić hrabinę Ortamare — uśmiechnął się król Arwji. — Jestem w tej podróży do ciebie, również tylko hrabią Arataro, którego tajemnicy nikt nie zdradzi. A co! wiedziałem wybornie, kiedy i gdzie można cię przyłapać, Zili. Niedawno bawiłaś na fjordach. Nie dziwię się. Fjordy stworzył anioł melancholji i, podczas gdy ląd tutejszy jest dziełem szatana namiętności. Fjordy są piękne, ale i tyś porzuciła je szybko dla gorącej podniety południa. I tak sama jesteś?
 — Jak widzisz. I czuję się wyjątkowo dobrze.
 — Owszem, owszem, takie przeskoki potęgują egzaltację duszy, której światem jest bajka.
 — Dawno byłeś, Luiselu, w Passetoff? — zapytała Gizella, przerywając jego wybuchy.
 — W przeddzieii swej podróży. Wiozę pozdrowienia rodziców twych do ciebie.
 — Zapewne sądzą mnie ostro.
 — No, nie. Ale są zdania, że zbyt przeciągasz swój pobyt poza granicami Sustji, że to nie przystoi żonie i cesarzowej, na którą wszyscy patrzą.
 — A ty, jak sądzisz, Luiselu?
 — Ja myślę, że istotnie, im dłużej przeciągasz swoją nieobecność w Idaniu, tym trudniejszym będzie twój powrót i... pogodzenie się z Ottokarem.
 — Masz słuszność — odrzekła głucho.
 Płynęli długą chwilę obok siebie w milczeniu. Król znowu nawiązał rozmowę.
 — Wiem, że Ottokar jest mocno podrażniony i tęskni za tobą.
 Coś dziwnego drgnęło w głosie króla. Gizella spojrzała na niego ciekawie. Luisel mówił:
 — Pani matka także nie próżnuje, a dwór odczuwa bardzo brak cesarzowej.
 — Ach, dwór!!! Stek intryg, brudnych miłostek i moralnej zgnilizny.