Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.1.djvu/40

 Cesarz uśmiechnął się tajemniczo, zmrużył oczy, badając wyraz twarzy matki, poczem nagle ruchem zdecydowanym sięgnął do stolika po leżące na niem płaskie pudełko safianowe, przyniesione przez siebie i wręczył je księżnej. Rzekł uroczyście z ognikami w oczach:
 — Dla Gizelli.
 — Cóż to jest, Ottokarze? Dla kogo? Co to znaczy?
 — Niech ci, matko, cudne imię młodszej księżniczki arwijskiej, wystarczy za odpowiedź.
 Księżna drżącemi rękami otworzyła pudełko, spojrzała przez w złoto oprawne szkła i naraz zmarszczyła brwi, ciskając w oczy cesarza dwie błyskawice groźnego wzroku.
 — Narzeczeńska bransoleta Ururgów?... Co to jest?... Nic nie rozumiem.
 — Czyż nie wiedziałaś, matko, że bransoletę Ururgów zabieram do Arwji?
 — Dla Cecylji!
 — Otóż przeznaczenie moje chciało i zrządziło inaczej. Tą bransoletę zechciej, mamo, zapiąć na rączce młodszej córki księcia Maksymila, Gizelli.
 Księżna zerwała się z miejsca, zapłonąwszy na twarzy ognistą łuną wzburzenia.
 — Wasza cesarska mość, żartujesz sobie ze mnie! Lecz to doprawdy nie jest chwila na żarty z twej strony...
 Cesarz wstał również.
 — Chwila jest bardzo poważna, matko, a postanowienie moje nieodwołalne. Oznajmiam, iż tylko Gizella będzie moją żoną.
 — Ależ, Ottokarze, wszak Gizella — to dziecko! Skąd ci przyszedł do głowy taki zamiar. Młodsze księżniczki arwijskie nie bywają jeszcze w świecie. Jak ją poznałeś?... Co to znaczy?
 — Dziś rano przypadkiem spotkałem Gizellę w parku i pokochałem ją od pierwszej chwili, spędzonej z nią. Jest uosobieniem piękna, oczarowała mnie. Tylko jej białych skroni godna jest korona sustjańska!
 — Niedorosłego dzieciaka!... Oszalałeś, Ottokarze!
 Cesarz zesztywniał.
 — Zważaj na zbyt pohopne słowa, księżno... za drzwiami stoją kamerdynerzy.
 Księżna spostrzegła, że istotnie posunęła się za daleko. Skłoniła głowę zmieszana.
 — Wasza cesarska mość mi wybaczy...
 Ottokar podszedł do niej i miękko, łagodnie ujął ją za rękę. Przemówił zciszonym głosem serdecznie:
 — Mamo, rozpogódź oblicze, bo doprawdy niema w tem nic tragicznego. Rozumiem, nie znasz Gizelli i dlatego