Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.1.djvu/91

 — Ona?! — zawołał książę rozpromieniony nagle, jak przed cudownem zjawiskiem.
 Cesarzowa dojrzała ich, poznawszy zdała koniuszego.
 — Oho! to po mnie! Czekajcie!
 Zacięła ogiera, zawróciła, — jak jaskółka pomknęła w stronę Artem. Dopędzili ją dopiero w szerokiej alei parku, gdy zwolniła biegu.
 — Wasza cesarska mość...
 — Czemu pan taki zdyszany? A! i książę tu! Jacyście panowie bladzi! Co wam jest?...
 — Wasza cesarska mość, przecież łatwo o nieszczęście... to zwierzę...
 — Wasza cesarska mość, jakże można tak daleko! Idań... Arter... Tłumy już prawie otaczają park...
 — Czy koniecznie mam jeździć w ujeżdżalni, lub parku szejruńskim? Za ciasno tam, hrabio, dla mnie, a... i on nie zniósłby tego — poklepała szyję wierzchowca z uśmiechem. — Czemu książę taki zmieniony?... Ależ co wy myślicie, że ja jeździć nie umiem?
 — Najmiłościwsza pani, wracajmy, cały Idań się tu zleci.
 — Ach, idań! Nie widziałam miasta, któreby tak na wszystko szeroko otwierało oczy. Do salonów nie wjadę na tym szatanie... a lud, ulica... mam nadzieję, że mi wybaczą, tę... odrobinę swobody.
 Wracali już do Szejrunu, gdy nadjechał stamtąd cesarz. Był blady. Spojrzał na. żonę z gorzkim wyrzutem i rzekł głosem zmienionym:
 — Przed chwilą spotkany Iwo uspokoił mnie, a mówiono już w pałacu, że...
 Gizełla spoważniała, dotknięta tonem głosu męża.
 — Nigdy nie przypuszczałam, że wy wszyscy widzicie we mnie tylko kaprys lub niedołęstwo.
 W głosie jej zadrgał żal.
 W tej samej chwili chmura zasępiła jej czoło; przyszła jej na myśl księżna matka. — Gizella spojrzała zasmucona w oczy Ottokara. Ale wzrok cesarza wyrażał przedewszystkiem niezgasłe jeszcze przerażenie i śmiertelny lęk o nią. Słodkie usta Gizelli rozjaśnił uśmiech szczęśliwy, nagle rozpromieniona, podsunęła się, na tańczącym koniu, do cesarza i szepnęła wesoło, zabawnie:
 — Ja nie chciałam ginąć... chcę żyć dla ciebie... Wybacz, Ottaro i... wiesz co?!... uciekajmy w pole!... taki cudowny poranek!