Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.1.djvu/94

lejce przyczepionemu stangretowi, wyskoczył gwałtownie i w jednej chwili stanął — przed Gizellą, salutując po wojskowemu.
 — Hrabia Prado... Dzień dobry.
 Arystokrata sustjański pochylił się nisko i ucałował ze czcią podaną mu rękę cesarzowej.
 — Wasza cesarska mość tu? sama?
 — Jestem z hrabiną.
 Oficer skłonił się, snąć dopiero teraz zauważył hrabinę Martę i wyprostowanego opodal Betleja.
 — Najmiłościwsza pani, czy jaki wypadek? — zapytał z niespokojnym wyrazem oczu.
 — Ależ nie! Moje konie powiozły na spacer dzieci, z tej oto ślizgawki. Czekamy na ich powrót.
 Oficer przyjął tę odpowiedź z osłupiającem zdziwieniem.
 — Tu, w śniegu?
 Zdarł jednym ruchem płaszcz futrzany z ramion i rozpostarł go pod stopami Gizelli.
 — Wasza cesarska mość raczy stanąć na nim — poprosił z ukłonem, pełnym rycerskiej dworskości i najwyższego szacunku.
 Gizella zawahała się zmieszana.
 — Najmiłościwsza pani — złożył ręce błagalnie — proszę, jak o łaskę.
 Cesarzowa z wdzięcznem skinieniem głowy wstąpiła na kraj płaszcza, jej drobne stopki zatonęły w futrze.
 — Dziękuję — szepnęła, błysnąwszy ku hrabiemu promieniem swego uśmiechu.
 Oficer spuścił powieki, twarz jego nabrała wyrazu, jak gdyby ta jedna chwila olśniła go szczęściem i przyniosła mu niebywały, najwyższy zaszczyt. Gizella wszczęła z nim żywą, swobodną, rozmowę. Słuchał z nabożnym zachwytem i... gubił się pod spojrzeniami jej źrenic.
 Wkrótce nadjechały dzieci. Ucieszone rzuciły się z rozgwarem hałaśliwego rozbawienia do Gizelli.
 — Dziękujemy pani za sanki, dziękujemy za przejażdżkę! — Będziemy długo pamiętali tego łabędzia z futer!
 Oficer patrzał na tę scenę z podziwem. Więc ta rozkrzyczana dziatwa nie wie, z kim ma do czynienia? A cesarzowa gawędziła z niemi, jak dobra przyjaciółka. Dowiedziawszy się, że są przeważnie dziećmi biednych wyrobników, a niektórzy z nich nie mają bądź matki, bądź ojca, rzekła poważnie:
 — Mam przystrojoną pięknie choinkę. Czy chcecie ją zobaczyć?