Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.2.djvu/25

 — Ach, jacy z was realiści! Nawet poeta wie, kiedy w idylli jego opada zasłona.
 — No, tak, tak! — przyklasnęli inni. — Zasłona opadła tu dawno. Zresztą pasterka arwijska umie zachować pozory.
 — Ale wiesz co? — zwróciła się jedna z dam do Zygfrydy. — Odbij gazelli tego lwa, jest imponujący.
 — Wolę swego lamparta, pewniejszy! — odrzekła z triumfującą miną Zygfryda i powłóczystym wzrokiem powiodła po obecnych paniach.
 — To słuszne, bo lampart jest więcej łakomy na pulardy niż lew, który zwykł takie kąski zostawiać innym — odcięła się dama.
 Ostre, złe spojrzenia rozdrażnionych niewiast cieszyły niepomiernie pana Hardo, więc zaśmiał się cicho, chichocząc jakiemś przykrem skomleniem.
 Pewnego dnia księżna Annuncjata Zofja spytała sekretarza.
 — Hardo, masz dzisiaj wyjątkowo dowcipną minę, cóż mi powiesz wesołego?
 Sekretarz układnie spuścił oczy, usta zasznurował.
 — Wasza cesarska wysokość, nie mam odwagi mówić.
 — No, no, mnie możesz powiedzieć.
 — Dziś na wycieczce konnej do Szejrunu wierzchowiec cesarzowej zgubił podkowę.
 — Cóż z tego?
 — Jeden z magnatów rekwedzkich podniósł ją i opasał nią sobie rękę, podobno na znak dołączenia jej do swego herbu.
 — Któż to taki? Zapewne stary Wenuczy.
 — E, on już dawno podkuty, wasza wysokość.
 Księżna uśmiechnęła się rozkosznie.
 — Ach, ten twój dowcip, Hardo.
 Sekretarz rozpromienił się.
 — Więc mówże, kto jest tym dobrowolnie podkuwającym się rycerzem?
 — Dziedzicznie, wasza cesarska wysokość, młody Wenuczy.
 — Aaa! Istotnie wzruszające. A cóż na to cesarzowa?
 — Dała mu w zamian za jego kurtuazję bukiecik fjołków, odpięty od amazonki.
 — Czyżby?! — zgorszyła się księżna.
 Wtem z otwartych drzwi drugiej komnaty wybiegł mały książę Roger, czerwony, zaperzony, dopadł do pana Hardo, siedzącego naprzeciw księżny i z rozmachem, z całej siły uderzył go w twarz.
 Sekertarz zerwał się z krzesła z przerażeniem.