Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.2.djvu/26

 — Rago, coś zrobił? — krzyknęła księżna, chwytając wnuka za rękę.
 — On kłamie! On kłamie! — wołał Roger rozgniewany, bliski płaczu. Ja byłem na tym spacerze, jechaliśmy powozem, była z nami Beti, pani Ordżenzen i hrabina Marta. On kłamie, babciu!! Podkowę odrzucił masztalerz Dambel, a fjołki mamusia rzucała na nas z konia, i bawiła się z nami.
 — Sielanka z dziećmi — sarknęła księżna.
 — Niech babcia wypędzi tego pana, bo ja go kiedy zabiję!
 — Rogo, milcz i nie wtrącaj się do spraw łudzi starszych. Przeproś zaraz pana Hardo.
 Chłopak podniósł główkę do góry, oczy mu błysnęły gniewnie.
 — Takiego pana Hardo nie warto przepraszać — rzucił przez łzy i wybiegł z pokoju.
 W kilka godzin potem kamerdyner cesarzowej zameldował jej sekretarza księżny matki. Gizella zmarszczyła brwi.
 — Czego on odemnie chce?
 Wysłana hrabina Inara oznajmiła, że Hardo błaga o posłuchanie w nader pilnej i ważnej sprawie, i że tylko osobiście może zwierzyć ją cesarzowej.
 — Jest inny, najmiłościwsza pani, jakiś pokorny, nieśmiały, strapiony.
 — Tym gorzej. Niech wejdzie.
 Na niskie, wybitnie służalcze ukłony, cesarzowa lekko skinęła głową. Hardo, stojąc zgięty z uśmiechem łaszącej się jaszczurki, zaczął jej mówić oględnie o krążącej na dworze plotce, w której zmyślono przygodę z podkową i fjołkami, oczywiście w pewnym aż nadto wyraźnym celu.
 Cesarzowa patrzyła na niego chłodno i obojętnie.
 — Zawiadomiłem już o tej niegodziwości jej cesarską wysokość miłościwą księżnę, ale wasza cesarska mość raczy...
 Nagle Gizella podniosła głowę, jakby dopiero teraz usłyszała i zrozumiała znaczenie jego słów.
 — Proszę wyjść! — rzekła krótko suchym głosem.
 Hardo osłupiał i zzieleniał.
 Cesarzowa, patrząc na niego dumnie i surowo, wskazała tylko palcem na drzwi, a ruch ten był tak stanowczy, że sekretarz zgarbił się, jak uderzony batem i bez słowa opuścił pokój. Gizella ścisnęła dłońmi pałające czoło.
 — Ach, te plotki... te brudy!... — jęknęła.
 Księżna Annuncjata Zofja zachowywała wobec synowej chłodną uprzejmość pozorną, ale nie wtajemniczała jej