Strona:Helena Mniszek - Królowa Gizella T.2.djvu/29

 Książę powstał z kolan i zdumione oczy skierował na nią.
 — Są wieści? — powtórzył tonem jej pytania.
 — Ależ ja właśnie pytam o to, stryju.
 — Nic nie wiem, dziecko...
 Gizella przysunęła się bliżej i szepnęła urywanym, drżącym głosem:
 — Ksywian... zginął... napewno...
 Książę zatrząsł się, porwał jej rękę gwałtownie!
 — Skąd? Co? Gizello!
 — Dziś mi się śnił... widziałam go, jak na jawie, stał prosty, dumny, a przed nim szereg wymierzonych mu w pierś... bagnetów...
 Sebastjan zatoczył się, jak pijany.
 — I ja go widziałem... słyszałem jego słowa ostatnie...
 — Jakie słowa?
 — Wzbudziły we mnie trwogę... Wierzę, że on zginął... — szepnął książę, pomijając pytanie Gizelli i znowu osunął się na kolana.
 Cesarzowa uklękła obok i jęła się głośno modlić. Głos jej załamywał się pod naporem łez, płynących strumieniami.
 Sebastjan z twarzą ukrytą w dłoniach rozpamiętywał tę odległą, z przed lat, chwilę, kiedy w noc Bożego Narodzenia na galerji zamkowej, zalanej srebrem księżyca, młody Ksywian ujrzał szary cień i pod wrażeniem tego widma rzekł desperacko: „Zobaczysz, stryju, przez nią, dla niej zginę“... I dzisiaj we śnie zjawił się z temi samemi słowami na ustach, które były tak blade, że zda się przyjęły już z całą rezygnacją komunję śmierci...
 — Nieszczęśliwy, szlachetny chłopcze — westchnął boleśnie Sebastjan i wstrząśnięty do głębi tem wspomnieniem, upadł twarzą na stopnie ołtarza.
 Gdy po długiej żarliwej modlitwie przeszli oboje do komnat zamkowych, podszedł do nich z ukłonem stary, zdyszany Betlej, oznajmiając potajemnie, że cesarz pragnie ich widzieć zaraz w swoim gabinecie. Skinęli milcząco głowami, a serca ich ścisnął gwałtowny skurcz trwogi. Gizella, ujrzawszy zmienioną ogromnie, bladą twarz Ottokara, podbiegła do niego z okrzykiem mrożącego krew przerażenia:
 — Ksywian?!...
 — Rozstrzelany dzisiaj w nocy — odrzekł głucho Ottokar i zasłonił twarz dłońmi.
 Gizella zachwiała się na nogach, opadając ciężko na fotel.