Strona:Helena Mniszek - Kwiat magnolji.djvu/102

 A ten tam na ambonie mówi i mówi... potoczyście płyną słowa teologa. Biskup skierował zaciekawiony wzrok na profesora. Cisza w kościele uroczysta, kaznodzieja mówi:
 „Bądź dobrym robotnikiem, sumiennym wykonawcą.“
 — Jestem dobrym robotnikiem i wykonawcą — myśli ksiądz Józef.
 „Ale bądź przedewszystkiem czcicielem ubóstwiającym, wyznawcą Boga, bądź dobrowolnym niewolnikiem wiary, której służysz.“
 — O... to już trudniejsze, tego... nie potrafię!... — błyska myśl.
 „Serce swe i duszę oddaj Bogu, w Bogu żyj, służ Mu, niech Bóg będzie twem istnieniem, jaźnią twoją.“
 Znowu myśl:
 — Czy i on tak się ciągle Bogiem obkłada?... Ksiądz Józef pogrążył się w sobie. Zamknął oczy. Niezbadany sezam wiedzy otwierał przed nim swe podwoje. Czy ukaże mu cenny skarb?...
 Ktoś odkaszlnął parę razy, ksztusząc się nienaturalnie.
 — Oczywiście Zuza! — poznał ją po głosie prymicjant, lecz nie wypadało mu spojrzeć w tę stronę...
 A ten tam mówi i mówi. Unosi się, zapala, szczere złoto sypie w ludzkie dusze, porywa nawet biernych.