Strona:Helena Mniszek - Kwiat magnolji.djvu/134

 Pytania te rozsadzały mu czaszkę.
 Wtem z poza okien dał się słyszeć jakiś szmer tajemniczy. Na śniegu zaskrzypiały czyjeś ciężkie kroki.
 — Ktoś idzie!... zawołał ksiądz, hamując podniecenie.
 — Ktoś idzie!... powtórzył, jak echo, Gołąb, nasłuchując.
 Lecz w tym momencie była cisza.
 — Zagórski gość — szepnęła strwożona Julijka.
 — Cichoj... ktoś drzwi maca — dodała Magda.
 — La Boga!... żałośnie jęknął Ambrożyk.
 — A słowo stało się ciałem... zamamrotała wystraszona Kasieńka.
 Nagle kobiety, jak jedna, zerwały się z ławy i podbiegły w głąb izby. Stanęły bezradnie zatrzymane jakimś strachem.
 — Głupie! — nie bójta się... zawołał Gołąb, wstając ociężale z ławy.
 — To ktoś do mnie! — rzekł spokojnie ksiądz Marcin, już opanowany. I... pomimo, że mu drżały usta a serce biło młotem, podszedł do drzwi i otworzył je w chwili gdy jednocześnie czyjaś ręka ruszyła klamkę.
 — Wszelki duch Pana Boga chwali!... — wrzasnął Kłaczek.
 Do świetlicy wszedł prędko człowiek niski i krępy, w zaśnieżonym kożuchu, pozdrowił