Strona:Helena Mniszek - Kwiat magnolji.djvu/159

błysnęło światło, krzyki się wzmogły. Tomek zaciął konie, podjechali na to miejsce.
 Parę sań zatarasowało drogę.
 — Stój!... stój!... rzeka przed nami!... — wołano.
 — Zasypana śniegiem a brzegi nawiane kiej góry. Nie można jechać dalej, bo zapadniemy w zaspę... Co to zaś takiego?... ktoś krzyczy?...
 Z oddali, hen daleko rozległy się wołania. Zabłysły światła.
 — To za rzeką!... — wołał Gołąb — ktoś ci jedzie stamtąd w naszą stronę.
 — Któżby!... pewnikiem ksiądz wikary wraca z Rządek i tylo — rzekł sentencjonalnie Tomek.
 — A może i prawda?
 — Dyć pewno, że tak ono i jest...
 — Jadą bez rzekę ku nam, patrzajta ludzie!...
 — Tam brzegi płaskie, nie dziwota!...
 — Ale tędy nie przejadą. Hej chłopcy! a rozkopać no tę zaspę nadbrzeżną! — krzyknął ksiądz Feliks raźnie, uspokojonym głosem.
 Wnet kilku tęgich chłopów jęło łopatami i szuflami rozwalać pierzynę śnieżną na obie strony. Nadjechały wszystkie sanie zwabione krzykami. Skoczyli z nich również do roboty uzbrojeni w łopaty ludzie. Po chwili w zaspie utworzyła się szeroka droga, ale na brzegu kilku chłopów zapadło głęboko w zawiane koryto rzeki. Odkopywano ich ze śmiechem i żartami.