Strona:Helena Mniszek - Kwiat magnolji.djvu/73

kich, skoncentrowanych głównie na pobudzaniu zmysłów. Maskuje się je gimnastyką nóg, wyginaniem i przegięciami postaci. Wszystkie te manewry osiągają cel drażniący. Czasem nawet bezświadomie, samą inercją swoją przy charakterze tańca, do tego dążą.
 Umilkł, a na sali charlestone wpadał w tempo zachłannej namiętności. Tancerze wili się sobie w objęciach jak węże, muzyka stawała się coraz bardziej pobudliwa, o monotonnych refrenach, jednakże pełna jakiegoś niesamowitego czaru.
 Oktohama wskazał mi brwiami orkiestrę i spytał:
 — Czy pani tej muzyce przyznaje jakie właściwości fluidyczne?
 — Owszem, nawet duże — odrzekłam.
 — Ciekawym jakie?
 — Muzyka ta, jakkolwiek przystosowana wybornie do typu tańca, jest od niego o wiele piękniejsza.
 — Jak każda twórczość wobec odtwórczości — przerwał nerwowo.
 — Ale prócz tego — dodałam — muzyka ta mówi... wskazuje... pod brzmieniem jej tonów odczuwa się...
 Patrzył na mnie z zajęciem, badawczo.
 — Co ona mówi? — spytał nerwowo.
 — Mówi bardzo wyraźnie o znikomości chwili pustej, bez treści, bez sensu, ale nie bez wyrazu.