Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/102

 — A i w onej Wenecji był i na grobie św. Antoniego i w Neapolu.
 — Byłeś i w Wenecji i w Neapolu?... Toś ty ogromną podróż zrobił, Jędrek.
 Andrzej był nieco zmieszany.
 — A tak, nadłożyłem drogi, ale chciałem skorzystać, by zobaczyć Wenecję.
 Strzelecki zauważył, że Dębosz nie chciał się rozwodzić zbytnio nad tą podróżą i skierował rozmowę inaczej. Po obiedzie Strzelecki przed wyjazdem rozmawiał jeszcze z Dęboszem, stojąc przy jego biurku.
 W pewnej chwili spostrzegł fotografję grupy studenckiej i wziął ją do ręki.
 — Koledzy z architektury?
 — A tak!
 — Kto to jest ta panna obok ciebie, bardzo miła dziewczyna. Trochę w typie mojej żony. Może dlatego zdaje mi się, że ją gdzieś widziałem. Jak się nazywa?
 — To panna Katarzyna Zahojska.
 — Zahojska?... Czy z Kromiłowa?
 — Tak jest.
 — No, to znaczy obecnie Zebrzydowska. Przypominam sobie teraz. Widziałem ich fotografję w pismach, gdy był ich ślub. Tak, tak, i nawet mówiono, że ona inżynier-architekt. Ciekawe! Czy i jego znasz?
 — Zebrzydowskiego? nie, ale widziałem go.
 — Jakże oni żyją z sobą, czy mieszkają w Pochlebach?
 Strzelecki spojrzał na Dębosza i ujrzał łunę krwi na jego twarzy. Andrzej patrzył na fotografję.
 — Nie, ona mieszka w Kromiłowie a on... na całym świecie!
 — Taak? To znaczy War po staremu Warem. Dzieci są?
 — Nie, i Pochleby zdaje się już upadają.
 — Chyba już leżą, bo upadały od bardzo dawna.