Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/109

łem od niego o udziale pani w konkursie i interesowałem się naturalnie.
 — Mówił mi Janica, gdy byłam we Lwowie, że pan nie podał swojego projektu. Dlaczego?
 — Nie mam czasu. Teraz mnóstwo pracy na mnie spadło. Zresztą moje pomysły nie miałyby napewno powodzenia.
 — No, no, czy nie panu głównie zawdzięczam swoją wygraną! Mówię szczerze, zna mnie pan przecie. Przypomnijmy sobie nasze prace studenckie i dyplomowe. Kto kogo zawsze pobijał?...
 — No, wtedy słońce miałem w duszy...
 Umilkł. Kasia spojrzała na niego uważnie.
 — A dziś? — spytała ciszej.
 — Dziś proza, szara rzeczywistość.
 — Nie wierzę w to, kolego. Pański zapał jest zawsze żywotny i nigdy nie zblednie. Pamiętam, jak pan budził mnie z odrętwienia duchowego podczas podróży z Neapolu do kraju, Pan to popchnął mnie do pracy i wskazał mi jej błogosławiony szlak. Pańska zasługa, że nie gnuśnieję w bezczynie i nudzie mego istnienia. Ileż razy myślą dziękczynną biegłam tam, do nieznanych Zagórzan terenu pańskich działań...
 — Doprawdy? — spytał, patrząc jej w oczy poważnie. — Dlaczegóż jednak myśl pani nie zamknęła się bodaj w kilku słowach listu? Czem on byłby dla mnie chyba mówić zbytecznie.
 — Parokrotnie chciałam pisać, lecz zawsze...
 Zawahała się. On spuścił oczy.
 — Wszystkie dawniejsze listy pani z przed dwóch lat, chowam jak moje najdroższe pamiątki. Dotąd opromieniają mi życie i... także wspierają.
 — Więc nawiążemy korespondecję naszą, kolego! Tematu nam chyba nie zbraknie.
 Pochylił się do jej ręki nisko, by nie ujrzała promienia szczęścia w jego oczach. Ale dostrzegła ten błysk i uszanowała.