Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/115

 — Pana jakości nie widać. Czy kaj poszedł na piechotę czy co?
 Weszła Franka i Felek, zabrali się ostro do jedzenia, ale Kadej ciągle dogadywał:
 — Naszemu panu gospodarzowi cości brakuje. Jenszy je teraz, kiej był. Zasumowany chodzi a mało kiedy się oześmieje.
 — Jakaś omroka na niego spadła — zapiszczała Franka.
 — Pracuje za wiele — rzekła Dęboszowa i wyszła z kuchni na ganek. A może już idzie?
 Felek, ujrzawszy, że gospodyni niema, zaśmiał się cicho.
 — A ja wim, co panu brakuje — rzekł, błyskając oczami.
 — Dzisz go! mądrala — mruknął Kadej niechętnie.
 — A wim! jakbyśta wiedzieli! Trza mu się żenić, kobity mu brak. Ot, co jest!
 — Głupiś, kiej ten wół!
 — Owa, wyśta tyż wszyćkich rozumów nie pojedli a i woma tyż baba by sie przydała.
 — Tylo tobie pokrako ni?
 — Juści!... Ja ta nie taki jak on i nie zapiram sie, to co mi oczy wypiekata!
 — Cicho, nie drzyj się chorobo, gospodyni usłyszy. Przyszedł pan cheba, gospodyni z kimciś gada w sadzie.
 Franka wybiegła na przyzbę i wróciła pędem.
 — Wiadomo, przyszła panna Janiela! Czatuje na niego. Codzień się tero przywleka, ato w południe, ato wieczorkiem.
 — A może i co z tego będzie, panna je akuratna — zahuczał Kadej.
 — Ii tam — skrzywił się Felek — wykręcona kiej wrzeciono. Jakby tak na mnie wolałbych Frankę.
 Dziewczyna zaśmiała się dźwięcznym zdrowym śmiechem.
 — Kaptuj me sobie, kaptuj, może ta co wycyganisz.
 — A toż wim, że bez kaptowania nic z dzieuchą nie pore-