Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/120

minął. Poczuł teraz nagłą niechęć, do niej i do siebie. Powstał prędko.
 — Cóż to, już pan nie czyta?...
 — Zapomniałem, że w maju panny nie lubią gazet, wolą słowiki.
 — Pewnie, szczególnie gdy gazety stają się nagle tak interesujące...
 Andrzej zaśmiał się ubawiony.
 — Oo, już pan zębami błyska jak wilk! Z panem strasznie trudno. Albo zaraz wszystko w żart obróci, albo spojrzy tak, że ciarki przejdą człowieka. Nie umie pan z pannami rozmawiać.
 — Oj, to prawda! Jestem widocznie bardzo niezgrabny.
 — No, no, zaraz to widać co w trawie piszczy. Wszystkim pannom zawraca pan w głowie.
 — Ani mi się śni!
 — O jaka szelmowska mina! Dobrze, dobrze, cicha woda brzegi rwie!
 — Tak, te przysłowia są pouczające — bąknął Dębosz, starając się nie okazać zniecierpliwienia.
 Podszedł do radja, gdy Dęboszowa weszła prędko do świetlicy.
 — Jędrusiu, list do ciebie, odnieśli z gminy dopiero teraz.
 Andrzej chwycił list i nagle zmienił się na twarzy tak wyraźnie, że trudno było tego nie zauważyć.
 — Przepraszam panią... list ważny...
 Pożegnał już bez ceremonji stropioną nauczycielkę, ucałował rękę matki i poszedł do siebie, pobiegł prawie!
 Pannie Anieli zadrżały usta. Już chciała mu poddać myśl, aby ją odprowadził, lecz nie miała odwagi.
 — Skąd ten list taki pilny? — spytała bezdźwięcznie Dęboszowej.
 — Alboż on mało listów odbiera. Ojej! Od różnych interesantów, panów a kolegów.