Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/134

mieszkania, Kasia prawie jednym rzutem oka przejrzała całą ich rozmową ostatnią w parku, słowa Andrzeja, zachowanie się jego, jego wyraz oczów, i skurcz na jego twarzy. A przedtem jego bytność w Kromiłowie w zimie, listy... wreszcie dawne ich czasy lwowskie i znowu Wenecja, Neapol...
 Z lękiem już mniej groźnym niż w pierwszej chwili skierowała się ku kryterjom własnej duszy. Ale oto weszli do pensjonatu i niewysłowiony czar tej trwożnej analizy prysnął. W mrocznym przedpokoju jakaś postać zaćmiła jaśniejszą plamę światła w drzwiach do salonu. Głos jowialny zawołał:
 — No, Kasiu, nawet w niedzielę nie można ciebie złapać! Aaa! Pardon!
 Hrabia Mohyński patrzył ze zdumieniem na Dębosza. Kasia oprzytomniała. Przedstawiła Andrzeja. Mohyński podał mu rękę obrzuciwszy go ciekawem spojrzeniem.
 — Miło mi poznać kolegę Kasi. A... i mały artysta tu jest! Jak się masz kochanku.
 Hrabia gładził głowę Tomka, ale nie spuszczał oczów z Dębosza.
 — Ależ Kasiu — zawołał — nie pytasz, co mnie sprowadza do Lwowa?... War przyjechał! Jest już w Kromiłowie...
 Kasia zbladła tak strasznie, że hrabia umilkł.
 Stali w pełnem świetle otwartych okien salonu. Mohyński zaskoczony niepojętą ciszą i tą bladością Kasi spojrzał na Dębosza i rzekł w formie objaśnienia, które wypadło w tej chwili bardzo niezgrabnie.
 — War, to mąż Kasi, Edward Zebrzydowski... Właśnie przyjechał...z podróży, tego... owego...
 Mówiąc ten niepotrzebny komentarz, znowu zdumiał się. Kropli krwi nie było w twarzy Dębosza, w oczach jego mignął ponury cień. Skłonił się Kasi bardzo głęboko.
 — Pożegnam państwa, czas na mnie.
 — Pan inżynier wyjeżdża?
 — Tak, jadę na wieś.