Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/146

 — Właśnie wtedy miała czas na wszelkie budowle, i na różnych jaskiniowców, Kos...trzewów — mistrzów! Ale poczekaj, Lol.
 — Wydobył parę dużych kartonów i podał Kmietowiczowi.
 — Patrz, to ona.
 — Margrabina Rimaldi?
 — Tak.
 Kmietowiczowi błysnęły oczy.
 — Cudowna! Ale jakaż młoda!
 — Cóż chciałeś, abym szalał za jakąś Troją?...
 — Mówię dlatego, że taka młoda a taka... wyzuta. No, bo te pozy przyniosłyby zaszczyt wyrafinowanym kokotom półwiecznym, ale u młodziutkiej osoby... rażą. Ależ to musi być Messalina jakaś!
 — Piękna kobieta tej miary co ona, nie może i nie powinna ukrywać całego przepychu urody.
 — Pewno, skoro to jedno ma do pokazania.
 — Zrobiłeś się widzę kwakierem — rzekł War sucho, chcąc odebrać fotografje, ale Kmietowicz je zatrzymał.
 — Pozwól się napatrzyć, chyba tego nie zazdrościsz? Cóż za zdjęcia bajeczne! Gdzie to? Aha Paryż... a druga Kair.. Ta gorsza. Prawdopodobnie fotograf był muzułmaninem, więc speszyły go takie widoki... A ta? Neapol?.. słowem z każdego etapu pamiątka!... Ta? chyba najjaskrawsza... Wiedeń? Ach, War, postępowało u was crescendo! W Neapolu byłeś tak zapędzony, żeś nawet własnej żony nie zobaczył.
 — Jakto?
 — No, pani Kasi.
 — Nie rozumiem!
 Kmietowicz zmieszał się i umilkł.
 — Lolek, powiedz! Coś ukrywasz... Kasia w Neapolu. Skąd?
 — Eee, nic, mówił tam coś Mohyński.