Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/149

 — Ach, pardon — skrzywił się War, — Nie wiedziałem, że włazi na gazony za twojem pozwoleniem. Wogóle ten skrzat za często nasuwa się mnie przed oczy.
 Kasia bez słowa już poszła do siebie.
 W pracowni siedział w kątku Tomek zapłakany. Ujrzawszy Kasię chwycił jej ręce i zaczął okrywać pocałunkami.
 — Pani dziedziczka mnie puści, pójdę na nory. Jaśnie pan me cięgiem przepędza, nazywa tak... nieładnie, a to jakiści genusz, abo jeszcze inaczej że i nie wypowiem...
 Kasia pogłaskała głowę chłopca.
 — Nie płacz, pan nie lubi, jak depczesz trawniki.
 — Ja nie deptał, ja był przy samych krzakach, dopiero uciekał przez trawnik.
 — No dobrze, siedź sobie tu albo idź do ogrodnika.
 — Bojam sie.
 — Jutro pojedziesz ze mną do Lwowa.
 Chłopak ucieszył się wielce, zapomniał nawet o swojem przerażeniu. Pytał, czy będę znowu u Orląt — i czy będzie ten sam pan, Dębosz który był z nimi.
 — Pan Andrzej, tak, będzie — odrzekła Kasia.
 Tegoż dnia wysłała depeszę do Zagórzan. Wieczorem zobowiązała Kmietowicza, aby został w Kromiłowie przez czas jej nieobecności.
 — War jest tak bardzo rozdrażniony — mówiła — że samotność ujemnie na niego działa.
 — Czy pani długo zabawi?
 — O ile mi się uda powierzyć kierownictwo budowy mojemu koledze wrócę za parę dni.
 — Więc pani jednak rezygnuje i ryzykuje taką odpowiedzialną pracę oddać w inne ręce?
 — Trudno panie, muszę! walczyłam ciężko z sobą i starałam się przekonać Wara. Ale na razie to na nic! Może go z czasem przekonam. Dziś trzeba go leczyć przedewszystkiem. Ale robót przy budowie nie można zawieszać. Gdy mój kolega