Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/162

wie. A wiesz dlaczego? Oto, że nie potrafimy sami strzepnąć z siebie pyłu przeszłości.
 — To cały nasz urok — zawołał War. Stare zbroje mogą być pucowane tylko przez profanów.
 — Ale stare walące się pałace zawsze będą zdystansowane przez nowoczesne drapacze nieba. Takim właśnie przykładem drapacza nieba jest Dębosz.
 — Myli się wujeczek — zawołała żywo Kasia. Dębosza można porównać raczej do solidnego domu w zagrodzie naszej polskiej wsi, której przyszłość jest w sferze ideałów możliwych do osiągnięcia.
 — Nasza rozmowa nie pozwala wątpić, że gospodyni domu jest architektką — zaśmiał się War, przerywając.
 — Kultura naszych wsi — ciągnęła Kasia — organiczna, moralna i zewnętrzna, ale z zachowaniem tradycji...
 — Rodowych!... — sarknął War z ironją.
 — Rodzinnych — poprawiła Kasia, z naciskiem — jest marzeniem Andrzeja. Jako typ obywatela kraju i jego przyszłości mocnej i nowej, szlachetnej i religijnej, szanującej tendencje.
 — Pradziadowskie! — znowu wtrącił War szyderczo.
 — Polskie i narodowe, Andrzej nie jest wzorem drapaczów nieba, lecz obrazem kulturalnego chłopa przyszłości.
 — Co za Andrzej? poco Andrzej? czy nie wystarcza Dębosz? — irytował się Edward. — Skąd ta poufałość między Zebrzydowską a jakimś Dęboszem?
 — On jest moim kolegą. Nauka i koleżeństwo zatraca wszelkie tego rodzaju różnice polegające na brzmieniu nazwisk...
 — Tylko nazwisk?
 — Socjalnie łączy nas nauka i praca. Osiągnięta zaś stąd wiedza daje umysłom możność głębszej oceny walorów duchowych człowieka, niż jego rodowody.
 Kasia wypowiedziała to bardzo żywo i wyszła z pokoju.