Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/168

 — Ale z Uchani dużo bliżej niż ze Sławohory — bronił się uczeń — a ja mówiłem, że od nas tylko, nie z Krąża.
 — Kręcisz Ciś. Tatuśku, on kręci...
 Wtem Tomek zerwał się z krzesła cały w ogniu rumieńca. Posłuchał sekundę i krzyknął podnieconym aż dygoczącym głosem.
 — Pani dziedziczka jedzie!
 Wypadł ze świetlicy. W mgnieniu oka Andrzej także runął w drzwi bez słowa wyjaśnienia. Jednocześnie wbiegła do świetlicy gruba Franka i wrzasnęła, po swojemu:
 — Znowu jauto wali! La Boga!
 Przy stole zaległa chwilowa cisza. Trąbka samochodu warczała już przy podjazdowej bramce.
 — Czy to Zebrzydowska? — spytała cicho Dada.
 — Naturalnie — odrzekł Strzelecki.
 — Pewnikiem, że to pani z Kromiłowa, bo pisała, że przyjedzie po Tomka.
 Dęboszowa kręciła się jakoś niepewnie, więc Terenia jej dopomogła.
 — Niech pani idzie przywitać gościa, proszę, my tu sobie damy radę.
 Gdy gospodyni wyszła, panie zamieniły z sobą szeptem parę uwag, ale mężczyźni dosłyszeli.
 — Czy ci nie mówiłem? — uśmiechnął się do żony Strzelecki.
 — A Pobóg rzekł, pochylając się do kobiet z żartobliwym błyskiem w oczach.
 — Szczególnie spotkanie się trzech flam Wara i bez niego.
 Ale on już znowu buja w świecie. No, Teruś, my wszakże znamy panią Kasię.
 Pobożyna powstała.
 — I bardzo lubimy, więc chodźmy.
 — No, jeszcze chwilę — wstrzymał ich Strzelecki.
 Tomek dopadł pierwszy do auta i wskoczył na stopień za-