Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/179

ksiądz. — Nieodrodny Dębosz. Ale ty wszakże masz być lekarzem kochanku. He! Co ci tam po koniach!
 — Ja będę lekarzem, ale na wsi, to i konie będę miał. Już tak sobie obmyśliłem, że będę w Zagórzanach albo w Bąkach doktorem.
 — Widzisz go masz! a nie będziesz ty w tych Bąkach bąków zbijał?... Hę!...
 — My tu z Jędrkiem kiedy szpital wybudujemy.
 — Szpital, la Boga!... to straśna rzecz — szepnął przerażony Tomek. — Ja bym tam dochtorem nie chciał być.
 — Ha, ha, ha — śmiał się ksiądz — ot artystyczna dusza!
 Zwrócił się do Kasi.
 — Jakto różne zamiłowania objawiają się już u dzieci.
 — Ksiądz proboszcz znał pewno i pana Andrzeja małym chłopcem? — spytała Zebrzydowska.
 — A jakże, toż to na moich oczach rosło. Bardzo to porządnych ludzi dzieci i szczęśliwie się wdali w rodziców.
 Obejrzał się na Wojtka ale on już biegł z towarzyszami do źrebiąt.
 — Tylko przewyższyli rodziców, oczywiście, nauką i kulturą. Wojciech dbał o kształcenie synów. Andrzej wyjątkowo zdolny ale i wyjątkowo pracowity. Teraz ma trzydzieści lat, a ile już zdziałał. Dyplom inżynierski i tyle różnych prac. Umysł to niezmiernie czynny. Zresztą pani najlepiej wie.
 — Tak, uchodził wśród kolegów za jednego z najbardziej myślących inteligentów — rzekła Kasia.
 — Szkoda tylko, że jakoś żenić się ani myśli. Pani Wojciechowa bardzo byłaby rada, żeby Jędrek założył rodzinę. No, ale jego wola dla niej święta a że jemu to narazie nie w głowie, tedy i ona milczy. Dzielna kobieta, jak prowadzi dom, jak się do syna całkiem nowoczesnego zastosować potrafi. Pani to już pewno także zauważyła, nieprawdaż?
 Proboszcz zerknął na Kasię parokrotnie widząc jej zamyślenie.