Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/18

Kasia patrzyła na niego długo i pilnie. Dziwne uczucia budziły się w jej duszy.
 Tomuś pieścił martwą kuropatwę i płakał nad nią a Kasia Zebrzydowska obracała w rękach ostrożnie glinianego ptaszka. Znowu niewiadomo skąd nasunął się jej na myśl Andrzej Dębosz. Przyszło wspomnienie jego słów, z jakiejś rozmowy.
 — „Są wśród nas siły i talenty ukryte, jak cenne minerały w ziemi. Ale rzadko kiedy szczęśliwy kilof losu wydobędzie je na jaw a i wtedy jeszcze nie zawsze dadzą się one oszlifować tak, by wydały z siebie istotny swój blask i wykazały wartość swej treści“.
 Kasia spojrzała na chłopca z uśmiechem.
 — Tomuś, poco ty to zrobiłeś? — wskazała na glinę.
 — Czy ja wim?... Tak cości...
 — Coś ci każe lepić, tak?
 — Juści, palce chcom same...
 — Aha, palce chcą! A dużo już zrobiłeś takich rzeczy?
 — Ojej!... We schówku mom tego niemało.
 — W jakim schówku?
 — A w polu!
 Chłopak ożywił się.
 — Na starych norach lisich som takie wielgachne dziury, to sobie tam składam co ulepię.
 — Czemuż nie w chałupie?
 Chłopak spuścił nisko głowę. Szepnął zawstydzony:
 — Tatulo bijom!
 — Aha, tatulo biją? Twój tatulo to Maciej Kostrzewa, tak?
 — Noo!. Chodzom do dworu na zarobek.
 — Znam twego tatula. A ty co robisz?
 — Gęsi wsiowe pasę.
 — A dobrze ty je pasiesz. Co?...
 Pacholę zaśmiało się swobodnie.
 — Czasem tak, a czasem ni.