Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/185

się nasycić widokiem ludzi, którym dane było mieć... naprawdę swój dom i rodzinę.
 Uściskały się w milczeniu. Kasia może pierwszy raz w życiu odczuła tak silnie brak rodzinnego szczęścia. Dada zrozumiała ją wybornie. I pod wpływem tego uczucia spytała nagle, niespodziewanie.
 — Czy pani była zaręczona z panem Andrzejem przed poznaniem swego męża?....
 Fala krwi uderzyła na twarz Kasi. Poczuła się jakby zdradzona.
 — Nie! — odrzekła, nie patrząc na Dadę.
 Strzelecka zmieszała się.
 — Przepraszam panią, ale widziałam dziś na biurku pana Andrzeja fotografję waszą koleżeńską i tak mi się zdawało...
 Kasia milczała, lecz w duszy jej powstało nagle pytanie nigdy poprzednio nie istniejące.
 ...Gdybym nie poznała Wara czy byłabym teraz żoną Andrzeja?...
 Nie znalazła w sobie ani zaprzeczenia ani nie chciała pytania tego rozwijać... lecz nie było ono dla niej przykre i nie było zbyt obce. Chcąc odwrócić uwagę Dady od siebie, Kasia zawołała na Tomka i zaczęli razem rwać gałęzie kaliny z krzaków rosnących gęsto na wysokim brzegu rzeki, obsiane już gronami czerwonych jagód.
 Wtem ozwały się dźwięki harmonji i głośne wołania Strzeleckiego.
 — Prosimy do nas, pani Kasiu, Dado, prosimy.
 Z naręczami kaliny Kasia, Dada i Tomek poszli spiesznie w stronę grupy mężczyzn i dzieci. Oczom ich przedstawił się szczególny widok.
 Na wzgórku nad rzeką siedział jakiś suchy, zwiędły człowieczek i z nadzwyczajną brawurą grał na ogromnej harmonji, kiwając się na obie strony i wykonując zabawne rzuty głową, jakby akompanjament do swojej muzyki. Na twardym zaś