Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/186

gruncie wysokiego wybrzeża, porosłym nikłą trawą Jerzy Strzelecki tańczył w najlepsze oberka z Joasią Pobożanką. W drugiej parze Cis Pobóg i Wojtuś Dębosz kręcili się wyczyniając jakieś niezwykłe figury.
 — Kto to? Co to? Bal? — pytały Kasia i Dada.
 — To nasz grajek okoliczny, Krokiewka, wędruje od wsi do wsi z zamiłowaniem, wszędzie mile widziany — objaśnił Andrzej.
 — Ogromnie lubi grać do tańca. O tak!... hulajcie państwo. Co tam, że na trawie, mała bieda — wołał proboszcz.
 Strzełecki puścił Joasię i podbiegł do Teresy Pobożyny. Był rozbawiony.
 — Proszę do oberka! Jakie tam ceregiele! Romek bierz panią Kasię. Jędrek powierzam ci moją żonę. Oj, dziś, dziś...
 Teresa, śmiejąc się trzepnęła go po ramieniu, ale opór nic nie pomógł i musiała okręcić się parę razy. Potem Strzelecki porwał wesoło Pobogowi Kasię, wreszcie zabrał Dadę od Andrzeja a jemu oddał Zebrzydowską. Dzieci tańczyły jak rozhukane źrebaki. Oberek ochoczy zataczał kręgi a Krokiewka w zachwycie wyprawiał najcudaczniejsze miny.
 Dębosz nie puścił już Kasi, rozbawił się i szalał w oberku. Oboje unosiła młoda żywiołowa ochota. Wirowali po łące, jakby nie dotykając ziemi.
 — Jędrek, źle tańczysz! za prędko! — krzyknął Strzelecki.
 Andrzej nie słuchał. Kasia roześmiana zajrzała mu prosto w oczy.
 — Jędrek... źle tańczysz! — powtórzyła z nieopisanym wdziękiem.
 Andrzej zadrżał, jakby go kto oblał ukropem. Zwarli się oczami na moment. Przygarnął ją mocniej do siebie okręcił i rzucił się na kolana. Przyklęknął w tańcu raz, drugi i tak już przyklękając okrążył cały plac. Wpadli oboje w otwarte ramiona Strzeleckiego.