Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/19

 — Jak coś lepisz, to gęsi idą w szkodę.
 — No juści, że tak.
 — Zaprowadźże mnie do swojej schowki.
 — Tam wielgie jamy, kamienie.
 — No to przynieś mi swoje roboty do dworu.
 — Do dworu? Bojam się! Straśnie się bojam.
 — Mnie się boisz?
 — Ni, ino jaśnie pana dziedzica.
 — Pana niema we dworze.
 — Eee... bojam się. Lokaj przepędzi. Jurasek tyż nie dopuści...
 — Więc chodź, pójdziemy na nory.
 W kilka chwil potem Kasia Zebrzydowska, siedząc na kamieniu, przy piaszczystych osypiskach oglądała z zaciekawieniem różne figurki lepione z gliny, lub wystrugane z drzewa. Były tam psy, ptaki, owce, krowy i kwiaty. Jeden przedmiot wywołał okrzyk zdziwienia młodej kobiety i jednocześnie parsknęła śmiechem.
 — Cóż to to jest?...
 Pacholę milczało.
 — Czekaj, to przecie karbowy Zadorek!
 — O la Boga, to pani dziedziczka poznała? La Boga!... On ci to jest, juści, kiej krzyczy na ludzi.
 — Wyborne, doskonałe, — śmiała się pani — doskonała karykatura Zadorka. Nadzwyczajne! A pokaż tamto. Co tam chowasz przede mną? Pokaż zaraz Tomuś, słyszysz?
 — Kiej nie śmiem!
 — No, pokaż...
 Wzięła z rąk zaczerwienionego chłopca figurę wystruganą z drzewa i zdziwiła się szczerze.
 Była to minjaturowa jej własna sylwetka na koniu. Obok na podstawce z drzewa stał Rex. Figura konia i jej własna postać były uchwycone widocznie zdaleka, z taką zadziwiającą wypukłością, że podobieństwo rzucało się w oczy odrazu