Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/194

 — Pana niema w domu.
 — Niema?
  Chłopak ucieszył się, aż mu błysnęło w oczach. Ale wnet spoważniał. Patrzał na Kasię pytająco i niepewnie.
 — A gdzie jaśnie pan tak cięgiem jeździ, że jego nigdy niema w domu?
 — Ma różne swoje sprawy w świecie, interesy.
 — Pani dziedziczka tyż ma sprawy różne a budowle, jeździ ale i wraca. Pan Andrzej tyż często jedzie na długo i tyż zawsze wróci.
 — Będziesz teraz w szkole we Lwowie — rzekła Kasia omijając kwestję.
 — W takiej, co uczom rzeźbić? — wykrzyknął.
 — Nie, tymczasem trzeba się jeszcze uczyć najpierw czego innego.
 — Chłopak sposępniał.
 — La Boga, to będom pewno straśnie trudne te nauki...
 Znowu spojrzał na swoją panią i zakłopotał się.
 — Pani dziedziczka czegój taka sie markotna zrobiła? Cości tak jakby się czegoś bojała, czy co?...
 Zamyślił się chwilę i pocałował ją w rękę.
 — Niech się pani dziedziczka nie gniewa na mnie, że powiedziałem co nauka straśna. Ja sie bede przykładał tęgo do onej nauki, bo i pan Andrzej nie mało o niej mówił a nakazywał się uczyć...
 — Wierzę, Tomku, że będziesz dobrym uczniem — rzekła Kasia bezdźwięcznie.
 — Co to jest pani dziedziczce? La Boga! — zerwał się chłopczyna od jej nóg. — Pani dziedziczka kiej giezło biała, a ino oczy świcom!
 Kasia podniosła się z ławki.
 — Nic, nic! tak coś mnie omroczyło...
 Otrząsnęła się.
 — Idź już spać, dziecko. Już późno. Jutro rano jedziemy.