Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/196

 Prędko uścisnęła jego rękę, i zbiegłszy ze schodów, zniknęła w cieniach nocy.
 Andrzej patrzył za nią chwilę, poczem zamyślony okrążył dom i znalazł się w ogrodzie. Zdaleka pod lipami całe towarzystwo spacerowało jeszcze, rozmawiając. Gwiazdy świeciły jasno na szaro-błękitnym niebie, ale cienie pod drzewami były głębokie... Z pól dobiegało tu wołanie derkaczy. Dębosz stanął pod kasztanem i zapatrzył się w okna świetlicy i alkierza, oświetlone jasno, gdzie matka jego z Franką pościelały łóżka.
 ...Ona ze mną pod jednym dachem... pierwszy raz w życiu.
 Przymknął powieki i zasłuchany w szept własnej duszy oddał się cały marzeniom.
 Jak długo stał nie potrafiłby określić.
 Ocknął się, usłyszawszy prędkie kroki za sobą.
 — Ale cóż znowu mogłoby się stać?... — mówił Strzelecki — pani Kasiu, to jakieś przewidzenia tylko. Gdzież teraz jechać. Już północ! Poco i na co?...
 —Muszę koniecznie, muszę! Dręczy mnie coś tak okropnie, że już dłużej nie mogę — mówiła Kasia widocznie bardzo podniecona.
 Dębosz oprzytomniał i prawie przeraził się. Wyszedł z pod kasztanu naprzeciw idących.
 — Co się stało?
 — No wyobraź sobie Jędrek, pani Kasia chce wyjeżdżać na noc do domu.
 — Dlaczego?...
 — Pani ma jakieś złe przeczucia — rzekła Dada idąca razem.
 — Ależ jakie, co?...
 Kasia chwyciła go za rękę.
 — Niech pan zaraz zbudzi mego szofera, on jest przygotowany do drogi, ja wiem! Muszę jechać natychmiast do Kromiłowa. Tam się coś stało... Jadę bezwarunkowo!
 Tyle było energji i stanowczości w jej głosie, że Andrzej