Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/202

 Zebrzydowski z nowym zapasem grubej gotówki usiadł do stolika.
 — Płyniemy — rzucił obojętnie partnerowi.
 Corovicini uśmiechnął się złośliwie.
 — Kotwica podniesiona. Oo! odrazu taka stawka? Jesteśmy zatem na pełnem morzu!
 Zaległa cisza.
 Znowu dźwięk złota, znowu znamienny szelest poważnych banknotów, sino popielata mgła dymu.
 W pewnej chwili Zebrzydowski roześmiał się tak szczerze, jakby go coś najserdeczniej ubawiło.
 Corovicini spojrzał na niego zdziwiony.
 — Panika!... panika!... — zawołał Edward głośno i zaśmiał się znowu.
 — Nie widzę tego u pana — rzekł Włoch.
 — Bo panika miewa czasem nawet złote oblicze.
 Zebrzydowski i Corovicini walczyli zapamiętale osnuci chmurą dymu. Złoto barona w rękach Wara topniało. Edward opowiedział jakąś wesołą anegdotkę poczem zamyślił się i nagle zawołał głośno po polsku z akcentem:
 — Kromiłów i...dziee!!
 Włoch popatrzył na niego uważnie.
 — Co to oznacza?
 — Magiczne słowo, hrabio, oznacza wszystko i nic.
 — Jakaś Alfa i Omega? Wybrałbym lepiej wszystko.
 — W tym wypadku słowa te równoważą się. Wszystko zamyka w sobie jednocześnie słowo nic!
 — Nie rozumiem! Czyli że osiągnięcie wszystkiego da w rezultacie zero?
 — Pozostanie już zero?...
 — Ach tak!!!
 Humor Edwarda wzmagał się w miarę zmniejszania się pożyczonej od barona sumy. Późno było, gdy War ciągle żartując i szydząc z siebie i z innych i wciąż przegrywając, wy-