Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/203

grał nareszcie dużą kwotę, nie wynoszącą wszakże połowy jego długu.
 — Aa... Kółko Fortuny!... — zaśmiał się i nagle całą wygraną położył na stole.
 Corovicini zbladł.
 — Rzuca pan złoty most pod kółko Fortuny? Niebezpiecznie i dla pana i dla mnie!
 — Składam hołd jej łaskawemu uśmiechowi — odrzekł War.
 Ale brwi zadrżały mu jednak i zamrugały prędko powieki.
 Zaległa cisza jakaś znamienna, tchnąca niepokojem jaka bywa przed odczytaniem wyroku.
 Corovicini przetarł dłońmi spocone czoło.... W oczach miał ponury błysk.
 Zebrzydowski spojrzał na niego i wzruszył lekko ramionami. Wyraźny lęk Włocha rozśmieszył go.
 Jeszcze jeden moment... jeszcze jeden... Zebrzydowski przegrał wszystko.
 Gra była skończona.
 War odrzucił karty i skłonił się drwiąco partnerowi.
 — Zadowolony hrabia?... No, Fortuna przygniotła pana furą złota... Nic dziwnego! Łata złotem swoje starożytne wdzięki.
 Przechylił się na krześle i śmiał się długo, długo.
 — Podziwiam pańską swobodę — rzekł Corovicini z wypogodzoną twarzą. Na dziś już dość. Rewanż pana zostawmy do jutra.
 — Och, dziś nawet nie mam w tej chwili stawki... — zawołał War wesoło. Panika, co?
 — Jutro pan o niej zapomni.
 — Spodziewam się — odrzekł lekko. No, ale co robimy z resztą nocy? Pójdziemy do jakiej budy?
 — Do „Folies Berger“ — zaproponował ktoś z towarzystwa.